Alloszczur

[Viss]

Świeża krew jak najbardziej, ale pewna krew. Zagraniczne hodowle czy np. z lab ze szczepu niskorakowego. Świeżość genów dzikich jest.. wątpliwa.

Świeża krew jak najbardziej, ale pewna krew. Zagraniczne hodowle czy np. z lab ze szczepu niskorakowego. Świeżość genów dzikich jest.. wątpliwa.

[nezu]

Sachma..
Nie ma co idealizować Timony, ona była faktycznie miła, ale dla ciebie i Seby, bo to WY ją wychowaliście i tylko wam ufała. U mnie to był kłębek nerwów i stresu, nie chciała jeść ze strachu i tęsknoty za tobą i bardzo schudła, nie zaszła też (na szczęście) w ciążę. Nie gryzła, nie chowała się w kącie, ale widziałam że jej u mnie źle. To był dziki szczur, którego ktoś przyzwyczaił do ludzkiej obecności. Dzikie zwierzę w zoo w którym opiekunowie nawiązują z nim bliższy kontakt zachowuje się identycznie. Od tamtego czasu zmądrzałyśmy i więcej chyba takiego błędu nie popełnimy..

Nie ukrywajmy jednak że takie zaufanie szczurka właśnie w stosunku do opiekuna to podstawa.

W przypadku szczurzycy hodowlanej, samica musi pozwalać gmerać przy dzieciach od ich pierwszych dni i nie może ich ze strachu czy stresu porzucić, lub co gorsza, zabić. Nie może być też agresywna. To utrudniałoby wszystko, a najbardziej wstępną socjalizację, która, nie ukrywajmy, w przypadku dzikusów czy półdzikusów jest najważniejsza. I właśnie tę cechę najbardziej cenię u swoich przyszłych matek (nie licząc oczywiście zdrowia samicy oraz samca w chwili krycia, bo to oczywiste, w końcu nie po to płacę za okresowe badania potencjalnej przyszłej matki i ojca, nie robiłabym tego gdybym miała to w czterech literach).
Zobaczmy na przykład taką Abrę. Mimo, że do idealnych matek nie należała (gubiła dzieci, a raz podgryzła pojnik i woda przytopiła gniazdo), to jednak pozwalała mi robić z malcami praktycznie wszystko. Jej cechą charakteru była ufność, ale i nadaktywność z tendencją do ucieczek z klatki i biegania poza nią (przybiegała zawsze na zawołanie) i to był właśnie problem. Byłe szmer wywoływał podbiegnięcie do drzwiczek klatki, nie patrzyła że ma przyczepione do siebie maluchy i nie zbierała ich do gniazda tylko chciała TERAZ i ZARAZ wyjść i pobiegać. A dopiero po tamtym pogryzieniu pojnika dowiedziałam się, że taki typ samice Marty zgryzają notorycznie i uczą się tej sztuki od siebie nawzajem.
Niemniej, mimo że NIE JESTEM jej panią, mimo że u mnie spędziła zaledwie 4 tygodnie od chwili przybycia do chwili porodu, pozwoliła z dziećmi zrobić WSZYSTKO od pierwszego dnia. Mam dowody, liczne zdjęcia z tego okresu.
Dziką czy półdziką samicę zapewne nie da się doprowadzić do takiego stopnia oswojenia (mówię o takim zachowaniu jak to Abry, w stosunku do obcego człowieka którego po raz pierwszy poznała na 4 tygodnie przed porodem), a nawet jeśli, to potrzeba dużego wysiłku i pracy przez całe ich szczurze życie, tylko spytam się, po co taki wysiłek skoro dzikusy wcale nie są od moich hodowlanych kluch zdrowsze czy bardziej długowieczne?
Pominę już sam aspekt przymusu socjalizacji takiego szczura przez całe życie, nawet półdzikusy merch idealne nie są, te IVY niszczą bardziej niż którakolwiek moja hodowlana samica (o samcach nie wspominając) i są nieufne w stosunku do obcych (domownikom ufają choć o ile wiem, mają swoje sympatie i antypatie), krótki okres przebywania w innym pomieszczeniu niż ludzie skończył się co prawda krótkotrwałym, ale jednak ZDZICZENIEM tych samców. Żaden z moich szczurów mimo braku przebywania ze mną w pokoju ( z wyjątkiem przyszłych mam i maluchów, oraz staruszków, a także wieczornego wybiegu pozostałego stada) nie zdziczał do tej pory, mało, ludzie mówią że mam doskonale zsocjalizowane szczury i to i własne, i maluchy. Oczywiście szczury te widują mnie codziennie, ale tak samo było z chłopcami IVY i jak widać, efekty były niezbyt miłe.

Mimo wszystko wolę pracować nad szczurami hodowlanymi (niekoniecznie z rodowodem, ale sprawdzonych), ewentualnie szukać dostępu do innych niskorakowych linii laboratoryjnych niż wistary, ich problemy płucne mnie niepokoją. Te szczury od pokoleń są z człowiekiem i nawet zdziczałe czy po przejściach łatwiej jest zsocjalizować niż dzikusy czy półdzikie maluchy, które nie znały nigdy ludzkiej ręki. Angels miała okazję przekonać się jak zmieniła się Hera po ciężkich przeżyciach i traumie ciężkiego macierzyństwa a Layla i Marta do teraz widzą co wyrosło z Gucia i Ludwika, szczurach po koszmarnej traumie przeżytej w dzieciństwie. Ale, no właśnie, to są szczury hodowlane. A jeśli w jakiejś linii hodowlanej pojawiają się notorycznie takie problemy behawioralne, to się ją po prostu wyklucza z dalszego rozmnażania.
W innych krajach prace hodowlane doprowadziły do ustabilizowania się wieku szczurów hodowlanych, ale te kraje mają szczury dłużej niż my, dłużej niż Czechy. I o ile wiem nie bazowali ani nie bazują na dzikusach.

Każdy szczur zasługuje na dom, ale według mnie na dalsze rozmnażanie zasługuje zwierzę nie tylko zdrowe, ale i dobrze rokujące w kwestii współżycia z człowiekiem. Bo gatunek ten został udomowiony najpierw do celów laboratoryjnych, jednak szczury trafiły do rąk pasjonatów nie po to żeby oglądać je za szybką terrarium, czy ciągle pracować nad ich socjalizacją a każdych kilka dni nieobecności przepłacać powrotem do punktu wyjścia w kwestii kontaktów z ogonem.
Są hodowane, bo została doceniona ich inteligencja i po to żeby człowiek miał przyjaciela. Nie jedzenie czy coś co można postraszć pukaniem w szybkę, tylko przyjaciela. I wyjątki od tego powinny być rzadkością a nie regułą.
Człowiek jest dla szczura tak samo jak szczur dla człowieka. TAK SAMO. I trzeba brać pod uwagę oba aspekty tego zagadnienia a nie kurczowo trzymać się jednej z tych dewiz.

I pomimo tego, że nie wszystkie moje mioty były szczęśliwe, że nie zawsze trud w to włożony okazał się dla potomków moich szczurów szczęśliwy, mimo że przepłaciłam to ciężką depresją w przeszłości i przeżywam za każdym razem choroby moich wnuków, prawnuków czy praprawnuków, to jednak będę się upierać przy obecnej pracy hodowlanej. Przy wprowadzaniu do hodowli szczurów również z innych krajów niż Czechy co zmniejsza a nawet wyklucza inbreed, czy wpisywaniu do księgi wstępnej szczurów, choćby i z karmówki, ale takich po których wiem, że nie skończę z chorym na kokcydiozę całym stadem. Od tego jest KW i etyka hodowlana żeby przestać je rozmnażać w przypadku pojawienia się choroby dziedzicznej. I rozmnażanie tych nie tylko zdrowych, ale także i NA RÓWNI ze zdrowiem dobrze zsocjalizowanych zwierzaków z nieskrzywionym dzikością charakterem. Dzikusów w tym nie widzę.

I jeszcze jedno.
Wiecie, krzyżowanie dwóch niespokrewnionych szczurów nie gwarantuje ich zdrowia. Przekonałam się o tym niejednokrotnie i nie tylko ja, ale i tysiące hodowców na całym świecie. Dzikusy nie są pod tym względem żadnym wyjątkiem.
Szczerze mówiąc, drażni mnie już to gloryfikowanie szczurów nieudomowionych, to nie bogowie ani uberszczury, nie roboty tylko zwierzęta które chorują niemniej niż nasi klatkowi pupile. Mam nadzieję że w końcu to dotrze do wszystkich..
Tak wiem, nadzieja matką głupich, ale istnieje jeszcze przysłowie "Głupi ma zawsze szczęście", a skoro już niejednokrotnie mnie od idiotek, głupków i kretynek wyzywano, to może tym razem owe nadzieje płonne nie będą.


Pozdrawiam i przepraszam za tępy słowotok.
Tym samym kończę swoje wypowiadanie się w tym temacie.

[Nisia]

[Viss]

[Layla]

Ja też uważam, że gloryfikacja dzikusów jest niezbyt dobrym pomysłem. Jeśli bym chciała rozmnożyć Ludwika bo ładny i duży, to natychmiast zostałabym skrytykowana, bo nie wiadomo, co wspomniany Ludwik ze sobą niesie. A jeśli rozmnaża się dzikusa, o którym nie tylko nie wiadomo, co niesie, to jeszcze jego zachowanie nie czyni go dobrym towarzyszem dla człowieka, to wtedy jest ok? Bo dzikus?
Szczur to nie tylko wygląd i zdrowie. Szczur rozmnażany winien odznaczać też się takim temperamentem i usposobieniem, by był dla człowieka przyjaznym towarzyszem. I tak jak pisze Vissnia, dzikie szczurki w naturze chcą żeby było ich jak najwięcej, mnożą się więc szybko i nie studiują swoich rodowodów

[Sorgen]

Dziękuję wszystkim za wyczerpującą odpowiedź. Nie mam zamiaru bronić pomysłu wprowadzania dzikusów do hodowli bo mam spore wątpliwości co do ich przydatności.
Z warunkiem co do charakteru hodowanych szczurów zgadzam się całkowicie i myślę że nikt kto trzyma szczury jako domowe miziaki nie ma innego zdania w tym temacie. Szczur może być samodzielny, może ewentualnie podchodzić z rezerwą do obcych ale nie może być agresywny i z tym się chyba wszyscy zgadzamy.
Pytania były czysto formalne, bo nie wiedziałam czy wogólę hodowcy przyjmą wpis takiego szczura do KW. Gdybym miała samicę rodowodową i gdyby znalazł się samiec dzikusa, stary i nie agresywny zastanowiłabym się nad kryciem, tak samo (a może nawet bardziej) zastanowiłabym się nad kryciem samcem z nieznanymi przodkami który dożyłby w dobrym zdrowiu 3 lat. Takie szczury są, wet moich ogonów miał samca 4 letniego, szkoda że już nie żyje (szczur nie wet )

Nisia wiem w jakim wieku powinna być szczurzyca aby ciąża nie była zagrożeniem. Zaznaczyłam że Delira jest przykładem, mnożona nie będzie.

[Nisia]

[nezu]

A ja jeszcze dodam, że długowieczny samiec wiosny nie czyni i wcale nie musi ponieść swoich długowiecznych genów dalej... W Czechach w miotach szczurzych są bracia i siostry które odchodzą ze starości w wieku 2 lat i 3 miesięcy i był taki Alf z Myshakova, który odszedł w wieku 3 lat i 4 miesięcy, a po raz ostatni ojcem został w wieku 2 lat i 8 miesięcy.
To kolejna sprawa która zależy bardziej od szczęścia niż od genetyki. Jak komuś się poszczęści, super, tyle że takie długowieczne samce można znaleźć też jak piszę wśród rodowodowców (jeszcze nie w polsce, ale pogadamy za jakieś półtora roku o tym.. ), a za to te rodowodowce mają zasadniczą przewagę nad dzikusami. Charakter..
Nie przemawia do mnie długowieczny dzikus, one są dla mnie wykluczone z jakichkolwiek planów, to zbyt niezrównoważone i trudne zwierzęta, żeby ryzykować ich dalszy rozród dla długowieczności i tylko jej.

[Nisia]

[blanny]

Przepraszam, że odkopuję.
A co jeśli skrzyżować by LH ze szczurem dzikim? Najlepiej samca LH (skoro samice mają problem z odchowem) z samicą dzikusa?
Skądinąd wiadomo, że dzikie szczury są bardziej odporne i zdrowsze niż te hodowlane (chociażby dlatego, że selekcjonowała je natura, pozwalając przeżyć jedynie najsilniejszym), co potwierdziła hodowla merch - kilka osób, z którymi rozmawiałam, i miały od niej młode po Czapeczce lub jej dzieciach, powiedziały mi, że owe szczury rzadziej chorują, są bardziej odporne i żyją dłużej niż szczury hodowlane. (Nie spotkałam się z opinią, że były bardziej chorowite niż hodowlane - jeśli tak, proszę mnie sprostować.)
Jeśliby spróbować skrzyżować jak najzdrowszego samca LH ze zdrową samicą szczura wędrownego, czy mogłoby to dać pozytywny efekt? Ewentualnie można by uzyskać jeszcze jeden taki miot, po zupełnie innych rodzicach i najsilniejsze i najzdrowsze samce LH z jednego miotu, skrzyżować z najsilniejszymi samicami nie-LH z drugiego.
Domyślam się, że SHSRP byłby zapewne przeciwny rozmnażaniu szczura dzikiego z rodowodowym lub rozmnażania LH. Pytam po prostu czysto technicznie, czy taki sposób mógłby wnieść nieco zdrowia i świeżyzny w LH, a co za tym idzie, poprawić ich stan zdrowotny i przywrócić je hodowlom?

[mataforgana]

[sachma]

blanny, natura nie selekcjonuje dzikich szczurów - to nie jeleń czy sarna, który musi swoje przeżyć żeby się rozmnażać.. szczury idą na ilość nie na jakość, mioty są liczne, maluchy szybko dojrzewają i szybko i często się rozmnażają - samica zachodzi w ciążę zaraz po porodzie, dzięki czemu szczur nie musi być silny i odporny żeby się rozmnożyć

[blanny]

Skoro samica przeżywa mimo jednego porodu po drugim, to chyba jednak jest silna, prawda?
Tylko zapytałam, tyle.

[Oli]

[Mangusta]

ile żyją dzikie szczury średnio? coś koło roku czy coś w tym stylu? z czego większość ginie w wyniku deratyzacji, chorób, działalności kotów lub po prostu strzału z tego co akurat człowiek będzie miał pod ręką.

blanny, myślisz że szczury świadomie dążą do mieszania puli genetycznej? a figa, chów wsobny istnieje praktycznie zawsze bo stada są ze sobą spokrewnione a jak mówiła sachma, szczury idą przede wszystkim na ilość a nie na jakość (bo co im po jakości jak po roku coś je i tak dorwie). Biorąc szczura z odłowu robimy miks z jeszcze większą niewiadomą niż sklepowce.

nie mówiąc już o bardzo wysokim stopniu agresji dzikiego szczura względem człowieka. Na szczęście ludzie już dawno przestali myśleć, że maluch wzięty z odłowu będzie łagodniutki jak się go odpowiednio wychowa.

ogólnie cieszę się że ludzie już dawno porzucili ten pomysł. a co do Czapeczki Merch to coś mi świta że u niej też wcale nie było tak różowo z tym miotem, właśnie głównie ze względu na charakter. co z tego że szczur pożyje ponad 3 lata jak za każdym razem będzie chciał urwać palec właścicielowi? wielka mi frajda.