Alloszczur

[Pyl]

Natchniona ostatnim wpisem w wątku Dukata postanowiłam nie pozwolić tak pięknym opowieściom zaginąć pomiędzy informacjami o leczeniu czy zachwytami nad zdjęciami.

Niniejszym zapraszam wszystkich do zamieszczania tu swojej twórczości na temat ogonów.
Jest to miejsce na to co uznacie za piękne w słowie, warte tego, aby się podzielić z innymi na długie zimowe wieczory, w świecie, który nie ma jednak końca

Można tu wrzucać teksty, które już były na forum wcześniej, ale warto żeby nie "zaginęły".
Można wrzucać wszystko co nowe.
Można wrzucać też to co było już dawno napisane, a nie ujrzało jeszcze światła dziennego na allo.

Zapraszam

[Pyl]

Dzięki
I idąc za ciosem:

[AngelsDream]

AngelsDream
Kruchy urok

Przedwczoraj czekałam
Wczoraj przyszedłeś
Dziś jesteś
Jutro gdzieś znikniesz
Pojutrze odejdziesz

Będę patrzeć w twoje oczy
Tak czarne, jak żadne inne
Będę głaskać twe serce
Miękkie, jak żadne inne

I patrzę wciąż
I widzę
Kruchy urok
Twojego bytu

[Pyl]

Off-Topic:

Muszę się zapytać Pyl, czy w tym wątku wolno ochać i achać. Bo jak nie to chyba zrobię drugi, bo gdzieś muszę!

AD, piękne. I takie do bólu prawdziwe.

[AngelsDream]

Pyl, pisałam to jeszcze dla Fadira Fu.
To był taki Perkun poprzedniego stada.

[Myslicielka]

AngelsDream, Lubie to

Miło byłoby jakoś zbierać to wszystko.. by nie zagineły owe twory miedzy postami.. chociaz nie mam pojecia jak

[AngelsDream]

Myslicielka, wątek wystarczy, tak sądzę.

[Pyl]

Dorzucę i moje, choć w takim towarzystwie... ech...

Modlitwa ogona
Aniele Stróżu, Skrzydlaku mój,
Ty dniem i nocą przy mnie stój.
Pilnuj bym weta miał przedniego,
ustrzeż od guza paskudnego,
kardiomiopatii rozstrzeniowej,
niewydolności oddechowej,
megakolonu, sepsy, ropy,
świerzbu oraz grzybicy stopy.
Zadbaj o pełną miskę karmy
i aby dom mój nie był marny.
O towarzyszy do iskania
i na wybiegach buszowania.

O dużo więcej Cię nie proszę:
trzy latka w zdrowiu – o to wnoszę.
O dużo więcej Cię nie męczę:
trzy latka szczęścia – i nic więcej.

[Myslicielka]

Pyl, w prostym stylu, moim okiem, zawiera w sobie problemy, potrzeby i, mimo, iz modlitwa jest ogona, zmartwienia i odpowiedzialnosc, czlowieka, wlasciciela...czyli stroza ogona, tak?

[Pyl]

Myslicielka, żeby którykolwiek ludzki stróż ogona miał taką moc sprawczą... Eh...

[Myslicielka]

no tak, ogarnelam tylko czesc bardziej w to..hmm.. tak czy siak mysle, ze ogoniaste moga nas tak postrzegac

[Lavi]

Napisane byle jak ale nie mogłam zasnąć, dopóki tego nie spisałam:

Archanioł leżał zwinięty w swojej kryjówce, obserwując otoczenie przez jeden z otworów. Burczał pod nosem zastanawiając się dlaczego jego królestwo znów zostało zasiedlone przez małe piskliwe urwisy. I nikt go nie spytał o zdanie! Przecież to było jego królestwo! Zgrzytał zębami puszczając w myślach najwspanialsze wulgarne wiązanki, jakich sam Diabeł by się nie powstydził.
Uwagę jego przykuł tłuścioch, niezgrabnie złażący z prętów, by posilić się którymś ze smakołyków leżących w misce.
-Odejdź od misek, żresz za pięciu a dodatkowo mamy dwie mordy do wyżywienia. Zostaw im trochę! - Słowa wypowiedziane w stronę puszystego jegomościa nie poskutkowały. Sierść zjeżyła się na grzbiecie Uriela. Przecież jest alfą! Jego słowo na tych włościach jest święte! Wyskoczył ze swojej kryjówki, dopadając w trzech susach grubasa.
Stary, przygłuchy i ślepy Ukulele nie miał pojęcia, że ktoś coś do niego mówił. Zgłodniał, więc postanowił coś przekąsić. Przecież ostatni posiłek jadł wieki temu! Włożył łapkę do miski, przerzucając ziarno i szukając czegoś lepszego do zjedzenia, niczym się nie przejmując. Dopiero gdy zobaczył rudy pocisk zmierzający w jego kierunku, zorientował się, że coś jest nie tak. Pisnął i zanim zdążył zostać powalony na plecy - uciekł na jedną z półek.
Pies ożywił się, przebudzony przez kotłowaninę i piski. Zgrabnie zbiegł po szczebelkach, węsząc przy grubasku.
-Co się stało? Co jest? Co, gdzie? Kto się wkurzył? Uriel się wkurzył? Zdenerwował znaczy? Jak? Czemu? Mów mów mów! - Podskakiwał koło nastroszonej puchatej kulki, domagając się informacji. Ukulele był jednak tak przerażony atakiem alfy, że nie powiedział ani słowa. Pies westchnął zawiedziony i podrapał się tylną łapą za uchem.
Dwie mordki, które spały wraz z Psem na najwyższych półkach ciekawsko wysunęły nosy spoglądając w dół na przywódcę ich stada. Uriel spojrzał na nich i fuknął.
-Demona mi do stada sprowadzili! Czerwonookiego! Niech ja się z Tobą rozprawię! - Zawołał do Ailella, w stadzie zwanego elfem przez jego dziwaczne uszy. Malec spanikował, nie wiedząc co zrobić z gniewem przywódcy. Przecież nic nie zrobił! Schował się pod polar, W duchu prosząc, żeby wszyscy dali mu święty spokój. Gambit leżący obok widząc to zajście postanowił obronić swojego kolegę od zabaw. Zeskoczył na dół i stanął naprzeciwko archanioła, zbierając całą odwagę jaką posiadał.
-Przepraszam, ale mógłbyś... – Zaczął, lecz nie dane mu było dokończyć. Cały gniew, który buzował w ciele Uriela znalazł ujście. Niestety nawet lamentowanie i piski nie pomogły Gambitowi. Nim się obejrzał już leżał na plecach. Coś jednak zatrzymało Uriela. Charakterystyczny szczęk metalu. Otwierane niebo!
Gambit uciekł w róg klatki. Uriel nawet nie zwracał na niego uwagi. Patrzył w górę na ,,Rękę, Która Karmi”. Pojawiła się znikąd, otwierając ich niebo i kierując się w jego stronę. Przecież to nie była jej pora! Zaraz też go pochwyciła i wyciągnęła z ich królestwa, prosto w otchłań. Nie protestował. Wiedział, że przed Ręką nie ma ucieczki.
-Ja to wszystko wytłumaczę... Nie wiem, doprawdy nie wiem co we mnie wstąpiło... Myślę, że to wina tych czerwonych oczu... - Zaczął tłumaczenia, zwisając bezbronnie w Ręce, Która Karmi i w duchu dziękując, że nie pojawiła się Wielka Włochata Ręka, Która Karmi. Mozolnie sklejał zdania próbując wytłumaczyć co tak naprawdę zaszło.

Kobieta trzymała piszczącego szczura w dłoni i patrzyła nań zaniepokojona. Pokręciła lekko głową, wzdychając.
-Och Urielku, co Ci się lęgnie w tej główce? -Spytała sama siebie. Zamknęła klatkę z pozostałymi czterema ogonami a sama wróciła na kanapę, kładąc awanturnika na swoich kolanach i delikatnie gładząc jego malutki łepek, dopóki się nie uspokoił.

[Asmena]

Ręka, Która Karmi

[quagmire]

Lavi, bardzo mi się podoba

A ja się zastanawiam (i tu pytanie głównie do AngelsDream), czy to właściwe miejsce dla "Peryskopa".

Edit. Tak, to będzie miejscie dla Peryskopa. Pomysł na opowiadanie powstał pod wpływem konkursu, ale już pierwszy akapit uświadomił mi, że będzie za długie. Ale jest szczur i jest Anioł.


dla Agnieszki i Peryskopa, który był Pierwszy

***

Peryskop ziewnął przeciągle i długo – tak jak lubił. Wygrzebał się z rozgrzanej pościeli, przeciągnął i wskoczył na stół. Lubił Święta – co prawda musiał zostać sam na kilka dni, ale mógł bez przeszkód myszkować po całym mieszkaniu, spać w łóżku i jeść to, na co ma ochotę.
Tak, Peryskop bardzo lubił Święta.

Po jedzeniu i szybkiej toalecie przeskoczył na parapet. Kochał zimę, a najbardziej śnieg. Patrzył godzinami, jak powoli wielkie płatki śniegu pokrywają wszystko – drzewa, ulice, trawniki. Patrzył na psy, które bawią się szaleńczo w miękkim, białym puchu. Marzył, że kiedyś może on też by tak mógł.

Nagle usłyszał cichy śmiech. Spojrzał na choinkę, na której szczycie pysznił się wielki, porcelanowy Anioł. Anioł co roku pojawiał się na choince i zawsze głupio chichotał. Peryskop nie przepadał za nim. A teraz beznadziejna ozdoba choinkowa już przegięła. Peryskop wskoczył zwinnie na drzewko. Niechcący strącił jedną bombkę, która głośno rozbiła się o podłogę. Szczur nie przejął się tym zbytnio i wskoczył wyżej, wyżej i jeszcze wyżej, byle dosięgnąć do Anioła. Ostre igiełki drapały go w grzbiet i łaskotały w stopy. Jakimś cudem udało mu się wspiąć naprawdę wysoko, już miał doskoczyć do Anioła, gdy choinka zachwiała się i z głośnym łoskotem tłuczonych bombek upadła na ziemię.

Peryskopowi zajęło trochę czasu wygrzebanie się spośród gałęzi. Ze smutkiem spojrzał na to, co zrobił. Patrzył na żałosne drzewko leżące wśród potłuczonych ozdób. Nagle, trochę dalej dostrzegł Anioła. Był prawie cały, tylko głowa leżała gdzieś nieopodal. Podniósł ją delikatnie, przysunął do reszty Anioła i przycupnął obok. A Anioł jakby się uśmiechnął, ale tym razem nie zachichotał, po prostu się uśmiechnął.

***

W takiej pozycji zastała go Agnieszka. Nie podbiegł do niej na przywitanie, jak zawsze. Jej mały przyjaciel siedział wśród igieł przy upadłym Aniele i... była pewna, że płakał. Nie krzyczała więc, nie denerwowała się wcale z powodu choinki, czy pościeli zwiniętej w kłębek po środku łóżka. Podniosła tylko cicho drzewko i ustawiła je na właściwym miejscu. Złapała też kołdrę za rogi, żeby ułożyć ją ładnie na łóżku. Uniosła ręce, trzepnęła. A wtedy cały pokój wypełniło pierze, które wyleciało z wygryzionej przez szczura dziury.

***

Peryskop patrzył oczarowany. Spadł śnieg.

[AngelsDream]

quagmire, jak najwłaściwsze!