Alloszczur

[fatamorgana]

Przede wszystkim pozwolić sobie na płacz i smutek.
Większość ludzi nas nie zrozumie,nie próbujmy tłumaczyć.
Porozmawiać z osobą zaszczurzoną(osobiście lub wirtualnie)
Zająć się pracą,szkołą,dziećmi,innymi zwierzakami.
Mnie osobiście najbardziej pomaga wygadanie się,co mi leży na sercu i płacz.
Napiszcie jak sobie radzicie w takiej sytuacji,może komuś to pomoże.

[Szczurówka]

Cytat:

Większość ludzi nas nie zrozumie,

Np. ja kiedy płakałam po śmierci mojego byłego tymczasa który umarł już w DS, to brat się na mnie darł że mam przestać wyć, podobnie było z szynszylą

[wilczek777]

Ja sobie średnio radzę z śmiercią moich ogonków zwłaszcza, że nie odchodzą na "starość" tylko na wszelkie choroby świata i mam poczucie, że przecież mogły być dalej ze mną...
Żałobę trzeba przetrać bo to naturalna sprawa ale nie można w niej tkwić. Trzeba się pogodzić, żyć dalej bo reszta ogonków nas potrzebuje.

[Mao]

Yep, chyba ta reszta ogonów motywuje najbardziej do ogarnięcia się.

Są szczury, które jestem w stanie pożegnać po żołniersku, spokojnie. Nie dlatego, że mniejsza więź, ale np. dlatego, że długo chorowały i weszły w taki etap choroby, że ich męka byłaby nie do zniesienia dla mnie lub dla nich, lub lada dzień w takie stadium by weszły.
Jest parę szczurów, których do dziś nie mogę przeboleć, mimo upływu czasu. Raz zdarzyło się, że z martwym szczurem stałam na środku pokoju i głośno ryczałam jak dzieciak, chociaż płaczę bardzo mało i najlepiej, by nikt nie widział i nie słyszał. Z bezsilności, bo nawet mając świadomość niebezpieczeństwa nie mogłabym mu zaradzić.
Boli. Pomaga wsparcie innych szczurarzy, pomaga stworzenie ładnego wątku pożegnalnego i czas, ale czasem się zastanawiam i pluję sobie w brodę, że tamto mogłam zrobić lepiej, a jakbym tego nie zlekceważyła lub bardziej uważała, to by żył.
Na szczęście na jednym takim szczurze uczę się opieki nad każdym kolejnym.

[Oluś]

Każda śmierć zostawia ogromną dziurę w sercu, zwłaszcza kiedy odchodzi ten ukochany szczur, lub kiedy odchodzi kilka w krótkim czasie. Tak jak dziewczyny piszą, trzeba się trzymać dla pozostałych członków stada, bo one też w jakiś sposób przeżywają żałobę.

Mi potrzeba przede wszystkim czasu.
Wątek pożegnalny to też dobra rzecz, choć nie zawsze wychodzi tak jakbym chciała.
I najważniejsze: wsparcie innych szczurniętych, czy to na forum czy w prywatnych rozmowach. Zwłaszcza na "świeżo", zaraz po stracie. Człowiek nie czuje się sam.
Kiedy ból mija, przychodzą wspomnienia tych dobrych chwil.

[fatamorgana]

Po utracie pierwszego szczurka ryczałam chyba ze dwa tygodnie.Nie mogłam się pogodzić z tym,że był z nami tak krótko.Wtedy jeszcze nie miałam możliwości pogadania o tym z zaszczurzonymi.Domownicy niby rozumieli,ale widziałam miny-ileż można.
Najbardziej mnie bolą nagłe odejścia,niespodziewane.Typu,szczur sobie chodzi,biega a za chwilę go nie ma.Ot tak.Wtedy ryczę jak opętana.
A propo niezrozumienia innych ludzi napiszę pózniej,bo miałam jedną taką sytuację, która mocno wryła mi się w pamięć.

[Layla]

Mimo że mam szczury, nie przeżywam mocno ich śmierci. Tzn. jest mi przykro, chwilę sobie popłaczę, ale nie mam żadnej dziury w sercu, ot, miłe wspomnienia. Nie jest tak, że ich nie kocham, ale nie jest też tak, że mam depresję bo mi szczur umarł. Natomiast zawsze strzelam sobie drinka/piwo po takim odejściu. Oczywiście rozumiem, że inni mogą mieć inaczej Spotkałam się za to z reakcją, że nie obchodzą mnie szczury, bo np. w dniu śmierci szczura wyszłam do klubu (tak jakby to, że nie pójdę do klubu, w czymkolwiek pomogło).

[smeg]

[Ninek]

[smeg]

[Layla]

[Ninek]

[karola]

[fatamorgana]

przypomniałyście mi o usypianiu szczura.No cóż,płaczę.Ale po wyjściu z gabinetu uspokajam się i wyrównuje oddech.Potem wyżalę się komuś i wypijam jakiegoś drinka czy cuś.

[Mao]

Ja napad histerii i głośnego płaczu miałam tylko raz. Usypiając, nie jestem w stanie powstrzymać łez, ale nie szlocham, nie płaczę jakoś tak "typowo". Poza sytuacjami, kiedy naprawdę śmierć mną wstrząśnie (2, może 3 razy się tak zdarzyło), mam podobnie jak Layla. Co prawda nie chodzę do klubów, bo jakoś nie umiem sobie w taki czy inny sposób poimprezować (jednak każde odejście szczura jest dla mnie zbyt smutne, nawet jeśli nie płaczę), ale chętnie wypiję - za spokój duszy, można powiedzieć

Mnie najczęściej śmierć gniewa, zwłaszcza, gdy w grę wchodzi eutanazja. Niesamowicie działa mi na nerwy fakt, że albo gdzieś nawaliłam, albo co prawda nie nawaliłam, ale nie umiem pomóc. W moim przypadku ta wściekłość z bezsilności jest najgorsza.