Alloszczur

Martuha

Ja niestety jestem zmuszona do rezygnacji i jest mi z tym smutno,od 15 roku życia,czyli od 14 lat szczury są bez przerwy u mnie w domu,będzie mi bardzo ciężko się przyzwyczaić...

Nakasha

Ja mam szczury od 8 lat i miałam ich całe mnóstwo (koło 90). Rekordowo miałam 38 własnych szczurów na raz.

A właściwie od początku miałam liczne stada. I jakoś nikt mi nigdy nie powiedział, że przesadzam, czy żebym się zastanowiła zanim wezmę kolejnego...

Większość moich szczurów żyła 2 lata i ponad, większość nie chorowała długo i poważnie. Na początku gdy chorowały i odchodziły, panikowałam, płakałam, miałam doły. Teraz... nie. Chyba jak Layla po prostu inaczej do tego podchodzę. Sprzątanie bywa nużące, ale z czasem robi się wszystko sprawniej i szybciej. Jak na razie nie wyobrażam sobie zrezygnować ze szczurów z powodu zmęczenia... ograniczyć stado, tak, ale zupełnie ich nie mieć?... Nie.

Może męczę się inaczej niż większość forumowiczów, a może potrzebuję do tego kolejnych 8 lat... jak na razie szczury dają mi o wiele więcej radości niż smutku.

Mam ich teraz ponad 20 i wcale nie siedzę cały czas u weta. Nigdy tak nie było. Zdarzały się tygodnie, gdy musiałam codziennie jeździć do weta, ale to nie była reguła, tylko wyjątkowe sytuacje...

Samemu jest naprawdę ciężko ocenić stan szczura. I nie rozumiem podejścia "szczur będzie się męczyć, więc go uśpię zamiast leczyć". NIGDY nie ma pewności, że nie da się pomóc... Przykład niedawny - moja Pavati. Dusiła się, łapała pyszczkiem powietrze, nie dała rady jeść i chodzić. Noovaa widziała to na własne oczy. Następnego dnia po podaniu leków szczur był jak nowo narodzony... i tak sobie żyje do dzisiaj. Nawet usuwanie złośliwych guzów - czasami mijają miesiące, zanim te guzy odrosną. Jeśli odrastają od razu, to nie ma nadziei, ale nie da się tego przewidzieć przed zabiegiem. Dlatego nie rozumiem i nie akceptuję rezygnowania z leczenia swoich zwierząt...

Ale rozumiem zmęczenie ich chorobami, śmierciami, sprzątaniem, dawaniem leków. Zwierzaki powinny być dla nas przyjemnością, a nie ciężarem.... jeśli ktoś odczuwa to zmęczenie, to rzeczywiście lepiej pozwolić sobie odpocząć.

Lausla, na zainteresowanie psa trzeba sobie zapracować.

Ja z naszymi nieustannie pracuję, ćwiczymy, powtarzamy to samo setki razy. Tak to już z psami jest.

I wg mnie to jest w nich super, właśnie ta możliwość szkolenia i treningu.

Spacery też - często chodzimy do lasu, odkrywamy nowe szlaki, nowe miejsca, podczas weekendów zwiedzamy okolice Białegostoku.

To jest super.

Nawet jak padam na pysk ,to na spacerze odprężam się i doładowuję swoje akumulatorki.

Martuha

PALATINA · ['] Dołączyła: 19 Lis 2006 Posty: 4754 Skąd: Warszawa

Bel

susurrement

Bel, ale nie możesz też oceniać wszystkiego przez pryzmat swoich własnych szczurów tylko i wyłącznie.

Pokrzywa09 · Dołączyła: 29 Gru 2011 Posty: 136

Bel, no tak ale nigdy nie zrezygnowałaś ot, tak tylko walczyłaś do końca

Nakasha

No właśnie, przecież jednak te leki im dawałaś. Leczenie do końca, a stwierdzanie gdy szczur jest chory, że nie będzie się go leczyć bo i tak umrze, to co innego... Pięciu szczurom leki nie pomogą, ale temu jednemu pomogą. I nigdy nie wiemy, jak się skończy kuracja, bo nawet szczura w stanie agonalnym da się uratować... więc nie rozumiem niepodejmowania kuracji.

Często czytam i słyszę, że gdy wet proponuje uśpienie szczura, to się nie zna i chce go zamordować. A jak proponuje leczenie, to naciąga i daje fałszywą nadzieję... echh.

Bel

Hanka_i_Medyk

Mogę się przyłączyć do tego, co przy początku tematu napisała Azi.

babyduck

No właśnie ja poległam. Nie wykończyły mnie szczurze choroby, odejścia, nakłady finansowe, tylko właśnie ciąża i wizja macierzyństwa z jego "urokami". :roll:

PALATINA · ['] Dołączyła: 19 Lis 2006 Posty: 4754 Skąd: Warszawa

Uśpiłam dziś Lucka. Wczoraj wydawało mi się, że pożyje jeszcze parę tygodni. Dziś czuł się tragicznie.

Miał chore serducho i problemy z płuckami.
Czuję ulgę, bo ostatnimi tygodniami ciążyła mi jego choroba i fakt, że muszę czatować, żeby nie przegapić chwili, w której będzie już źle.
Nie przegapiłam.
Zostały mi jeszcze dwa. Jeden chorowity, drugi póki co w dość dobrej formie, choć oba mają 2 lata z hakiem (nie wiem dokładnie. Brałam je jako mocno podrośnięte już labiki).

Martuha

A ja potrafię pogodzić dzieci w moim przypadku dwójka ze szczurami

Ba! Czasem nawet Iga mi doskonale pomaga przy szczurach

Nauczyłam się już tak gospodarować czasem,że starcza mi go na dzieci i zwierzaki

Ale problem stanowi Kaja,a raczej nie ona sama w sobie,ale jej choroba,częste pobyty w szpitalu,operacja itd i to jest powodem mojej rezygnacji,że np będę musiała wyjechać na dłużej z córką.Ale na pewno wrócę do szczurków,jak się sytuacja ustabilizuje

aneczka1-13

Ja niestety z powodu alergii mamy. Miałam 2 wspaniałych chłopaków na które mama dostała astmy o podłożu alergicznym i kazała oddać

. Strasznie mi pusto bez nich. Ale na pewno jak się wyniosę z domu to do szczurów wrócę.