Alloszczur

[limomanka]

I trzeba też brać pod uwagę możliwości lokalowe oraz innych domowników. Nie mówię, że zawsze - ale na pewno często - pierwsze szczurki pojawiają się u osób młodych (nastolatkowie), którzy rzadko mają szansę przekonać rodziców do większej niż 2 ilości szczurów. Już abstrahując od sprawy dużej klatki.
Ja stoję tak pośrodku - uważam, że najlepiej jest wziąć ogony od pół roku wzwyż - już coś o nich wtedy wiemy, a nie są jeszcze stare i zdążymy się nimi nacieszyć oraz do nich przywiązać.
Jeśli chodzi o samce (pań nigdy nie miałam, więc jestem dość jednostronna), zniechęcająca bywa burza hormonalna i kastracja szczura, która może być jej konsekwencją. Mi tam zapach szczurów nie przeszkadza - inne gryzonie też go wydzielają - kwestia częstego sprzątania, dobrej ściółki i wrażliwości nosa. Za to wielkość samców i ich miziastość są dla mnie nie do pobicia

[Devona]

[limomanka]

[Devona]

[Ninek]

Nawiązywanie najlepszych relacji tylko z malcami? Sorry, ale to totalna bzdura
Wszystko jest zależne WYŁĄCZNIE od konkretnego szczura i jego charakteru.
Weszka i Pcha trafiły do mnie jako 4 tygodniowe maleństwa (odstawione od matki tak wcześnie ze względu na zapalenie sutków, spowodowane odkarmianiem 18 potworów), były drugim i trzecim szczurem w stadzie a mam z nimi bardzo znikomą relację. Mia była przed nimi. Trafiła do mnie jako dorosła samica po przejściach - uwielbiam ją a ona mnie. Jest nieporównywalnie 'lepsza' od sióstr. Mała Mi również trafiła do mnie jako podrośnięty szczurek, po odchowaniu miotu. Jest moim numerem 1. to najcudowniejszy szczur jakiego można sobie wymarzyć (o ile lubi się temperament samic).


Z jednej strony fajnie jak nowa osoba bierze maluchy bo wychowują się nawzajem ale z drugiej strony uważam, że dużo lepiej jak nowicjusz weźmie większe ogony od sprawdzonego dt, który przykłada się do socjalizacji i potrafi wyczerpująco opisać te konkretne szczury.

[Devona]

Jak tak zwracam uwagę na ostrożne pisanie o polecaniu młodych szczurów początkującym, bo w ten sposób strzelamy sobie w kolano. Wcale nie tak rzadko dorosłe stada spokojnych, proludzkich, dobrze zsocjalizowanych szczurów szukają domów i naprawdę łatwiej znaleźć im miejsce u osoby, która jeszcze nie ma ogonków niż u zaszczurzonej ze względu na przeludnienie u szczurolubów. Jeśli jednak początkujący poczyta taki wątek, to bez znajomości bezpośredniej opieki nad danym gatunkiem może sobie wyrobić opinię, że z wyrośniętym szczurem trudniej zbudować więź, a maluchy w ogóle są lepsze dla początkujących, chociaż argumenty nie są obiektywne.

[Szczurówka]

Ja raczej jestem nastawiona na maluchy

[AngelsDream]

Jako osoba pasjonująca się zachowaniami szczurów, ich zdolnościami budowania relacji z człowiekiem i relacji wewnątrz stad, uważam, że w przypadku samców wiek 4-6 miesięcy jest najbardziej fatalnym wiekiem na adopcję przez osobę niedoświadczoną. Zmiana miejsca zamieszkania może bowiem zaostrzyć hormonalne huśtawki i postawić nowicjusza wobec problemu samca lub samców do kastracji. Jeśli samce, to młodziutkie, do 3 miesiąca lub dorosłe, roczne. O ile mówimy o kimś, kto zaczyna przygodę ze szczurami.

Z malcami zawsze wiązałam się bardziej i wiem to na przykładzie zaznajomionych stad, gdy porównuję relację ze szczurami poznanymi jako maluchy, a tymi, które poznawałam jako dorosłe. Mam naturalny dystans do dorosłych szczurów, których nie znam w ogóle lub mniej i nie spoufalam się z takowymi.

Przygarnęłam dorosłą samicę, związałam się z nią, ale inaczej, było to coś szczególnego. Coś, co totalnie mnie ujmowało w niej samej. Była moją perełką, ukochaną i najpiękniejszą dziewczynką, ale faktem jest, że znałam ją wcześniej.

Dorosłych samców nie biorę TYLKO z powodu posiadania sporego stada i chęci uniknięcia trudnych, długotrwałych łączeń.

Co do ilości szczurów, zaczynałam po powrocie od rodowodowego duetu braci, do którego po 9 miesiącach dołączyły kolejne dwa szczury i nie żałuję.

[Devona]

[AngelsDream]

[limomanka]

[Ninek]