Layla - Pią Wrz 23, 2011 07:59
AngelsDream - Pią Wrz 23, 2011 08:02 Bel, te pytania padają i nie ma na nie odpowiedzi. Uściślę: nie ma, bo to przewidywanie nieprzewidzianego. Nie ma żadnej pewności, co do ich zdrowia. Trzeba się liczyć nawet z jakimś świństwem, które maluchom nie zrobi nic, a poprzenosi się na szczury hodowlane. Oczywiście, nie musi tak być! Nie musi, co nie znaczy, że nie może. I w pewien sposób, część wpisów za, dla mnie jest sygnałem braku szerszej perspektywy na sytuację. Dla mnie. Nie chodzi mi o to, że ktoś głupi, uściślam, nie chcę, żeby ktoś sobie coś tam dorysował w głowie. Chodzi mi o to, że w takich sprawach zawsze i przede wszystkim, na pierwszym miejscu powinien być rozsądek i dobro tych zwierząt, które już są. Akurat, jeśli się nie mylę, wścieklizna "nam" nie grozi. Dalej idąc, Pitu ma trochę inne podejście do tematu trzymania zwierząt trudnych, stąd może jego zbytnio nie martwi to, jak takie szczury umieścić w nowych domach. Napisałam trochę wcześniej, że skrajne chętne domki to będą albo terraryści (rozumiejący, że taki szczur to bardziej zwierzę do obserwacji niż dotykania), albo - owszem z jakimś doświadczeniem - osoby nie do końca rozumiejące, co będą mieć w domu. Nie wiem czemu część osób sądzi, że wychowanie takiego szczura przy człowieku wystarczy. Do pewnego stopnia faktycznie zmienia to dzikusa, ale do jakiego, nie ma żadnej pewności i to jest to, co mi się najbardziej nie podoba w takich i podobnych akcjach. Bojkotujemy sklepy, pseudohodowle, wpadkowe mioty. Doradzamy kastracje aborcyjne, usypianie miotów, tłumaczymy, ganimy, tłumaczymy, tłumaczymy, tłumaczymy... A ja się pytam: w czym te (lub kolejne, bo - to też już pisałam - nie można wykluczyć, że pan ponownie nie poczuje zewu sumienia albo nie przekaże tego dalej) dzikusy są lepsze? Ktoś powie, że są już za duże, bo mają 'aż' dwa tygodnie. A ja powiem, że jednak przeszło mi przez myśl uśpienie ich i widać jestem bez serca. Layla - Pią Wrz 23, 2011 08:10 Nie jesteś bez serca, ale akurat decyzja o uśpieniu młodych powinna być zawsze decyzją osobistą. Mój facet np. w ogóle nie popiera usypiania osesków i wcale nie uważam, że rozumuje źle czy nielogicznie. Takie ma zdanie. Te szczury, o ile dobrze zrozumiałam, mają 11-12 dni. Moim zdaniem na uśpienie jest za późno, nie zdecydowałabym się. I nie dlatego, że uważam dzikusy za lepsze. Posiadanie dzikusa to Himalaje, a zwykłego szczura - Góry Stołowe. Trzeba o tym pamiętać. Bardziej natomiast się obawiam, że ktoś weźmie dzikusa, bo to tak fajnie mieć "prawdziwego" szczura. Wiem, bo sama na początku pod wpływem Eddiego Blanki byłam nimi zafascynowana. Dlatego trzeba uczulać na wszelkie niebezpieczeństwa i powierzać je osobom świadomym. I mieć też na uwadze, że można zostać z całym miotem. AngelsDream - Pią Wrz 23, 2011 08:14 Layla, wiem, dlatego nie namawiam, żeby to zrobić, bo nie wyobrażam sobie, żeby ktoś mi w takiej sytuacji dyktował. Ale trzeba liczyć się z tym, że nad takimi sytuacjami wisi efekt wilczaka: jest piękny! chcę! tak, rozumiem; tak, wiem; tak, poradzę sobie... o ku...! niemożliwe, mój miał być wyjątkiem od tego wszystkiego! I tu są dwie drogi: albo zwierzę jest oddawane (ładnie lub brzydko), albo ktoś się zawzina i żyje z efektem swojej decyzji, głowę nosząc wyprostowaną, drugi raz już tego nie robi lub robi, ale inaczej. Layla - Pią Wrz 23, 2011 08:18
![:]](images/smiles/krzywy.gif ":]") * Jednak skoro już te szczury są u wuni, trzeba o nie zadbać. I uczulić, by nie odławiano następnych, bo trudno o dobre domy dla nich.
* za pomocą nutelli na łyżce naprowadziłam go do miejsca rezydowania rodziny. Anonymous - Pią Wrz 23, 2011 08:32 A ja radzę je odchować do 4-5 tyg, kiedy jedzą juz same i wypuścić daleko poza miastem. Przez 2-3 tygodnie nikt nie oswoi dzikiego zwierzęcia do tego stopnia, że stanie sie niezdolne do samodzielnego życia, to kompletna bzdura. Oswajanie dzikich zwierząt to pokolenia niewoli. Taki szczur jak te zawsze będzie próbował uciec i bronić sie przed kontaktem, więc zastanówcie się dobrze o czym to świadczy, zwłaszcza względem tego wielkiego "szczęścia" i dobrobytu u człowieka". 
Warunki jakie im zapewnicie to nadal niewola i wieczny stres. Dla dzikiego zwierzęcia to samo zuo.
Nic, co waszym zdaniem fajnego zapewnicie takiemu szczurowi nie jest dla niego równie dobre jak wolność. Bel - Pią Wrz 23, 2011 08:40
Layla - Pią Wrz 23, 2011 08:53
AngelsDream - Pią Wrz 23, 2011 08:55
Z tymże też igrający z prawem, bo wypuszczamy szkodnika. I można, jak sądzę, w niesprzyjających warunkach mieć z tego powodu problemy. babyduck - Pią Wrz 23, 2011 09:02
Nie byłoby potrzeby usypiania, gdyby te zwierzęta nie były zabrane, a pan deratyzator zrobił swoje. Anonymous - Pią Wrz 23, 2011 09:04
 Wypuszczenie szczura trwa minutę, a jakoś nie zauważyłam, żeby nasze policje, straże, czy co tam kto wymyśli jeszcze błąkały się po niezamieszkałych terenach poza miastem.
AngelsDream - Pią Wrz 23, 2011 09:08 Viss, to fakt. Nie da się zaprzeczyć. Inna sprawa, czy pan ma zamiar regularnie ratować szczury. Ktoś z nim o tym w ogóle rozmawiał? Layla - Pią Wrz 23, 2011 09:24
Anonymous - Pią Wrz 23, 2011 09:32 Byłam właśnie w DDD i babka mi powiedziała, że deratyzator działa na 3 sposoby: - truje i padnięte zwierzęta utylizuje - złapane żywe wywozi poza miasto i tam wypuszcza - znalezione małe, te co sobie same nie poradzą zanosi do weta na uśpienie. Wynika z tego, że wet jak najbardziej uśpi taki miot i nie wiem po prawdzie skąd pomysł, że tego nie zrobi.
Pomijam kwestię, że faktyczny deratyzator zostałby za to ukarany.
Tak więc, drogie ratowaczki, odchowajcie i wypuśćcie te biedne zwierzęta, żeby mogły prowadzić swój normalny, naturalny tryb życia. Licho - Pią Wrz 23, 2011 09:36
Że co??? Chyba nie do końca rozumiesz wrażliwość dzików. One muszą być w stadzie. Inaczej robią się depresyjne, wycofane, agresywne, przynajmniej te, które mają kontakt z innymi szczurami lub były kiedyś w stadzie. Dziki ładnie wpasowują sie do stada (gorzej z przyjęciem nowego osobnika do dzikowego stada). Prawie zawsze kończą jako alfa, niezależnie jak dupowaty dzik by to nie był i często nie dlatego, że są agresywne (bo nie są, a przynajmniej nie dla członków stada) i dominujące, a dlatego, że są sprytne, szybkie i lubią bliskość innych szczurów. Są zaczepne, dlatego przy setnym skoku na plecy labik się poddaje, albo wpada w szał i wszczyna pogoń ze znikomą szansą na dogonienie 
Wielu szczuromaniaków na "drugim forum" ma dziki. Nie wszystkie samce są ciachnięte. Samica żadna. Nikt do tej pory nie pisał o jakichkolwiek problemach z dołączaniem dzika (mówię cały czas o szczurze wędrownym) do stada czy silnej agresji (wszystkie szczurki, oprócz Dżumy i Czapeczki, miały permanentny, pozytywny kontakt z człowiekiem od pierwszych tygodni życia). Na dziesięć, o których wiem, żaden nie miał pasożytów czy chorób niebezpiecznych dla szczurów czy ludzi (nie uogólniam, piszę jedynie fakty). Żaden nie miał/ma guzów, ropomacicza czy problemów z jądrami, większość miała jednak problemy oddechowe. Żaden dzik nie miał/ma nadwagi. Czterech z tych dziesięciu już z nami nie ma, ale wszystkie żyły ponad 2 lata i 5 miesięcy. Płochliwość szczurów wynika z ich genialnego słuchu. Wystarczy mieć dużo cierpliwości, nie robić gwałtownych ruchów i nie zmuszać dzika do niczego, a można dojść do naprawdę fajnych rezultatów. Jak każdy wie, najlepszą formą obrony jest atak, dlatego przy "nagonce" biegną prosto na przeciwnika. Co istotne, są bardzo pamiętliwe. Dominacja poprzez obracanie na plecy nie jest dobrym pomysłem, chyba, ze w formie zabawy. Dziki wykazują duży terytorializm, reagują na wszystko co się dzieje w stadzie. Nie lubią pełnego światła, dlatego najbardziej aktywne są o zmroku lub gdy są gdzieś schowane przed światłem, np. pod kołdrą. Kochają przestrzeń, są ciekawskie i bardzo odważne. W tej odwadze potrafią być naprawdę bezczelne, dlatego ludzie tak bardzo się ich boją. Mam porównanie nie wiem czy w zachowaniu samicy i samca co alfy i dupy
Dżuma była alfą, nie lubiła ludzkiego dotyku, ale uwielbiała ludzi. Każda osoba odwiedzająca jej włości (teoretycznie moje, ale szybko przestałam się oszukiwać) była zlustrowana. Potrafiła nawet siłować się z nowo przybyłą osobą o kawałek ciastka, podszczypywać w stopy. Gryzła tylko w dłonie. Nie lubiła siedzieć w klatce, ale ułożyłam ją tak, że sama na zawołanie do niej wracała (byle jej nie dotykać). Tyfus też jest alfą, ale tylko dlatego, że nie trudno być silniejszym od dwuletniej staruszki. W stadzie z dzikami nie miał by szans na rządzenie. Lubi ludzi, dotyk, lubi sie przytulać, bawić sie z ręką, lubi klatkę (ku mojemu zaskoczeniu wraca do nie jak się zmęczy bieganiem). Jego inność spowodowana jest tym, że przez pierwsze pół roku ja stanowiłam jego stado, ze mną się bawił, inne szczury widział jedynie zza krat. Uwielbia przestrzeń, bieganie, skakanie. Nigdy nikogo nie ugryzł. To nie jest tak, że osoby, które raz miały styczność z dzikiem juz więcej dzika na oczy widzieć nie chcą. Wyjątki od reguły - jak, Krwiopijka, Merch. Gdyby nie przeszkody osobiste bez wahania zapisała bym się jako potencjalnie dobry dom dla dzika, a nawet dwóch.
Wybacz, ale co to za różnica?? Nowonarodzone, czy 11 dniowe tak samo odczuwają ból. Z jakiegoś powodu u ludzi aborcję dopuszcza sie tylko do pewnego tygodnia ciąży, potem to już nie ma znaczenia czy jest 6 miesięcznym płodem, czy 3 dniowym dzieckiem. [ Dodano: Pią Wrz 23, 2011 10:37 ] Viss, wet uśpi wszystko co mu przyniesiesz, nawet jeśli do uśpienia sie nie kwalifikuje. |
||||||||||||||||||||||||||||||||||
