Alloszczur

[AngelsDream]

Alexis, ale sama długość życia nie rozwiązuje problemu, jeśli można tak to ująć. Z poprzedniego stada sporo ogonów dożyło dwóch lat, nic to nie zmieniło. Pies żyje dłużej od szczura, a jego odejście boli i wielu ludzi ma tylko jednego psa - pierwszego. Warto dać sobie czas na oddech. Ja nie wiem w tej chwili, czy to ostatnie szczury, środkowe, ile ich będzie za trzy lata i czy w ogóle jeszcze będę na forum. Wiem, że męczyła mnie niemożność dokładnego diagnozowania, która - mimo wielkich kroków na przód - nadal występuje, tylko... ja już nie jestem wojowniczką za wszelką cenę.

[PALATINA]

[mmarcioszka]

Mam wrażenie, czytając ten wątek, że większość zmęczona jest jednak ilością (szczurów, a więc chorób, śmierci, obowiązków). Wydaje się Wam, że szczury są najbardziej chorowite, bo nie mieliście np. 30 królików i nie macie miarodajnego porównania. Ponadto szczury żyją krotko, więc ich śmierci są "częstsze". Szczury mam w domu od 9 lat(przeżyłam wiele chorób i wyjaśnionych zgonów, więc czuję się upoważniona do wypowiadania w tej kwestii). Kiedy przekroczyłam magiczną(dla mnie) liczbę 7 i dobiłam do ponad 25 byłam zmęczona, miałam dosc i zrobiłam sobie połroczną przerwę. Teraz wiem, że muszę myslec sto razy przed wzięciem kolejnego malucha i mimo że nadal uwielbiam szczury i kocham te małe łapki jestem w stanie się powstrzymać przed adopcją - zachowuję umiar, ktorego mam wrażenie, wielu tutaj zabrakło.

[PALATINA]

[Devona]

Chciałabym, żeby to ilość mnie męczyła, ale o dziwo lepiej byłam zorganizowana, kiedy miałam więcej szczurów niż teraz. W zasadzie jedyna ilość, którą się w miarę bezstresowo trzyma, to dwie sztuki, powodują wyjątkowo mało "trudności", przez chwilę miałam znów tyle, to często "zapominałam", że w ogóle mam ogony. Potrzeba mi więcej "bodźców", nawet taka ilość, jaką mam teraz, to dla mnie trochę mało. "Gorzej" się nimi opiekuję, czyli rzadziej wyciągam, jestem mniej czujna w kwestii zdrowia, przez co łatwiej mi przegapić pierwsze symptomy chorób, mniejsza częstotliwość sprzątania sprawia, że zapominam o zakupie ściółki, z karmą to samo. Zupełnie odwrotnie jest z chorowaniem. Im większej ilości szczurów coś dolega, tym trudniej mi się każdym zajmować, to chyba jakiś mechanizm obronny. Niestety teraz mam więcej poważnych chorób niż wcześniej mimo dużo mniejszej ilości ogonów, taki lajf. Łapię się na tym, że śmierć szczura bywa dla mnie ulgą i dlatego dobrnęłam do decyzji o rezygnacji.

[Alexis]

AngelsDream, ja wiem, pod długożyjącymi zrobiłam skrót myślowy - chodziło mi też o dobrą jakość życia. Ale fakt faktem, te 1,5-2 lata to dla mnie dużo za mało.

Devona, wstyd się przyznać, ale śmierć Fety też była dla mnie trochę ulgą. Od dawna wiedziałam, że to już ostatni szczur. Jednocześnie i nie chciałam, żeby się męczyła z tym guzem, i jednak nie mogłam jej uśpić, bo była w zbyt dobrym stanie. Cieszę się, że "zrobiła" to za mnie.

[Asmena]

[quagmire]

mmarcioszka, ale miałaś 25 i to dopiero Ci pokazało, że nie chcesz tylu mieć. Dziwię się, że mówisz, że niektórym zabrakło umiaru. Jednak niewiele osób dochodzi do 25 szczurów.

[Layla]

Też się czasem załamuję, ale jestem chyba z tych zimniejszych emocjonalnie. Po śmierci szczura wychylam kielicha, czasem chwilę popłaczę, i jakoś leci, nie rozklejam się i nie mam doła, większego doła mam w trakcie choroby. Na uśpienie idę zawsze przygotowana i przekonana, nigdy co do uśpienia nie miałam cienia wątpliwości. Kocham moje szczury, ale nie zamierzam przez nie wpadać w depresję Nie wiem, czy po mojej trójce będę mieć następne, ale jeśli tak, to nie więcej niż trzy.

[zuuzuushii]

[Layla]

zuuzuushii, moje szczury umierały często dość spektakularnie: 4 zakaźne zapalenia mózgu niemal w jednym czasie, kilka guzów przysadki, bardzo nieprzyjemnych, rozedmy płuc, ostre wady serca, guzy z przetokami, nowotwór ucha z przetoką do pyszczka. To naprawdę nie były miłe chwile, i miałam chwile załamania, z tym, że ja się prędko ogarniam a decyzja o uśpieniu akurat u mnie przychodzi łatwo, w sensie, że wiem, że już czas.

Nigdy nie przeżywałam ich śmierci tak intensywnie jak wiele osób na forum, mam inną konstrukcję psychiczną, mój umysł sam się broni w ten sposób. Nie znaczy, że nie kocham szczurów czy że się źle zajmuję, po prostu mam dystans do tych ich odejść.

[mmarcioszka]

quagmire, według mnie niektórym zabrakło umiaru(mnie również) i nie widzę w tej wypowiedzi nic dziwnego.
Dobiłam do 25, bo byłam "za dobra", brałam labiki i kaptury(głównie z SPS), których nikt nie chciał, plus DTciaki... Takie świadome, przemyślane adopcje zdarzały się u mnie rzadko niestety. Według mnie branie 10 szczurów od razu, w ciągu pierwszego roku, jest nieodpowiedzialne i tyle(wiele razy tu na forum pytałam "nowych", czy są pewni swoich decyzji o kolejnych adopcjach etc.). Co do umiaru - mnie go zabrakło(nie ukrywam tego), bo było mi szkoda każdej bidy bez domu i według mnie wielu osobom tutaj zabrakło, np. Bel.
Tyle ode mnie w tym temacie

[zuuzuushii]

Ja już też szybko się ogarniam. Jednak nie chcę już więcej czasu poświęcać szczurom. Nie chcę mieć już dużego stada a dwa, trzy szczury są dla mnie nudne. Bardzo jednak jestem wdzięczna za taką szkołę życia, bo jednak trochę mnie te nasze małe nieszczęścia wyrobiły. Nauczyłam się przy niech bardzo dużo i już tak się nie rozczulam. Nie wiem czy to dobrze, trochę dziwnie się czuję z tym, że jestem już "zimniejsza"
no i nabawiałam się przy nich egoizmu :p

[dudzia]

U mnie też jest tak że jak już idę szczura uśpić to z jakąś taką ulgą, bo wiem że robię to dla niego. Ale moment krytyczny jest gdy widzę że zaczyna się coś dziać i znowu jadę do weterynarza, i znowu po drodze myślę o wyleczeniu, i znowu weterynarz przepisuje mnóstwo lekarstw/zabiegi/operacje robiąc mi nadzieję że będzie lepiej i znów nie jest lepiej i znów myślę sobie że mogłam ten ostatni miesiąc (jeżeli się uda tak długo) rozpieszczać, a nie operować i robić mnóstwo nieprzyjemnych zastrzyków, które nic nie dadzą. Czasami potrzebuję kogoś kto by mi powiedział 'to nie ma sensu, mała z tego nie wyjdzie, spraw by jej ostatnie chwile były dla niej najlepsze', a zamiast tego jest 'trzeba zrobic takie i takie badanie, przez 2 tygodnie podawać po 2 zastrzyki dziennie a jak nie pomoże to zmieni się leki i jedziemy dalej'. Ja naprawdę bez mrugnięcia okiem mogłabym wyłożyć mnóstwo kasy i spędzić mnóstwo godzin u weterynarza gdyby to kiedykolwiek coś dało

[zuuzuushii]

dudzia, wyjęłaś mi to wszystko z ust. Ja dokładnie tak się czułam/czuję!
Weterynarze dają nadzieję i za tą nadzieję się nieźle płaci. Ale zawsze powtarzałam, że