Alloszczur

[Viss]

Za pozwoleniem jutki wklejam artykuł, który przetłumaczyła w całości samodzielnie.

Kastracja czasami działa

Tłumaczenie artykułu Nathalie Baldwin "Neutering does work sometimes" (http://www.ratballs.com) by jutka

Hoduję szczury już od ponad 10 lat i od czasu do czasu otrzymuję maila od kogoś, kto ma szczura samca z problemem najwyraźniej spowodowanym hormonami. Kiedy po mniej więcej godzinnym roztrząsaniu propozycji i możliwych rozwiązań najlepszym planem okazuje się "wykastruj go", dostaję natychmiast odpowiedź "Ale przecież sama mówiłaś, że to nie ma sensu!".

No więc kłamałam. I jest to jeszcze jeden dowód na to, że nie powinieneś wierzyć we wszystko, co piszą na Internecie. Powiem jednak, co się stało:

W czasie, kiedy pisałam Neutering your male rats is costly and ineffective, większość dostępnych porad wyglądała tak:

Jeśli nie podoba ci się zachowanie twojego szczura, wykastruj go.


Nie jest to najgorsza porada na świecie, ale jest to dość bezmyślne rozwiązanie a do tego kosztowne, zwłaszcza jeżeli nic nie daje. A jeśli chodzi o Wolfmana, nic nie dało. Ale teraz już wiem, dlaczego nie zadziałało. Czytajcie dalej...

Po pierwsze, są różne rodzaje problemów z zachowaniem:

- Szczur nas gryzie - dlaczego?

- Szczur doprowadza inne szczury do pisku - dlaczego?

- Szczur gryzie/rani inne szczury - dlaczego?

- Szczur próbuje kryć inne szczury - dlaczego?

- Szczur po prostu nie może się dogadać z innymi szczurami - dlaczego?

- Szczur przemyka się pod ścianami, jest stale nastroszony i potrząsa ogonem.

- I wiele innych możliwych scenariuszy...


Musisz określić, na czym polega problem twojego szczura (i dokładnie który szczur ma problem), a potem zastanowić się, dlaczego zachowuje się w ten sposób. Dlaczego szczury się awanturują? Dlaczego jeden gryzie ciebie albo swoich kolegów z klatki? Co jeszcze dzieje się w tym samym czasie? Czy można zaobserwować jakieś zachowania, które prowokują do konfliktu? Czy są dawane jakieś sygnały, zanim zacznie się gryzienie i fruwanie kłaków? Jak długo walczące szczury mieszkały razem? I tak dalej.

Przydatne może być zapoznanie się ze szczurzą strategią i taktyką. To ważne, żeby zrozumieć ich metody komunikacji, które różnią się od naszych. Sprawy, które my postrzegamy jako duży problem, mogą wcale nie być problemem, i odwrotnie, sprawy, które wydają się niegroźne, mogą w rzeczywistości prowadzić do tragedii.

Jest zatem ważne, aby pamiętać, że nie jesteśmy szczurami i w wielu przypadkach nie myślimy tak jak szczury. Z drugiej strony powinniśmy ufać własnym instynktom, korzystając jednocześnie z wiedzy o ich zachowaniu - i na tej podstawie decydować, jak zareagować na problem. Często odpowiedź jest na wyciągnięcie ręki, a rozwiązanie problemu tuż obok.

Kilka rzeczy, które warto wziąć pod uwagę:

Większość walk ma swój etap "przed walką". Tak samo jak ludzie, szczury najpierw próbują "pogadać o tym" i zwykle nie słyszymy tej części, ponieważ rozmawiają na częstotliwości niesłyszalnej dla ludzi. Ciche "iik-iik" nie oznacza, że szczur jest śmiertelnie przerażony. Zwykle jest to szczurzy sposób oznajmienia "OK, OK, niech będzie po twojemu!" albo "OK, OK, naprawdę się ciebie boję!", ponieważ już próbował to "przegadać" z agresorem. Nie ma potrzeby, żebyś interweniował, piszczący szczur zapewne pozostanie tam, gdzie stoi i pozwoli szczurowi alfa się obwąchać albo wyiskać czy cokolwiek to jest, co alfa chce zrobić. Jeśli odejdzie, wystawia alfę na próbę... a władza tego nie lubi.

Próby krycia to też typowe zachowanie alfa. Powinien to być szybki i krótki proces, chodzi tylko o pokazanie, kto jest szefem. Trwa 4-10 sekund, a po nim następuje wylizywanie narządów rodnych. Większość szczurów, które wykastrowaliśmy, zachowywało się w ten sposób. Nazywaliśmy je "zboczkami". Jeśli inne szczury tolerują to zachowanie, nie ma żadnego problemu - po jakimś czasie "molestowanie seksualne" ustanie (ale nie po krótkim czasie). Jeśli jednak inne szczury nie tolerują takiego zachowania, złoszczą się i zaczyna się walka. Na tym przykładzie widać, dlaczego takie ważne jest poznanie powodu walki: "zboczek" często nie bierze nawet udziału w walce, więc możesz wyrzucić pieniądze na wykastrowanie niewłaściwego szczura. A kiedy już jest po wszystkim, walki nie ustaną, gdyż "zboczek" będzie nadal napastował inne szczury i doprowadzał je do szału.

Szczury uważają pręty swojej klatki za granicę terytorium. Co w środku - jego, co na zewnątrz - twoje. Jeśli nie zostały przyzwyczajone do intruzów, zastosują się do zasady: wszystko, co dostało się poza pręty klatki należy potraktować tak, żeby szybko znalazło się poza nimi.

Szczury atakują palce oklejone plastrem.

Sierść szczura powinna leżeć gładko przy ciele. Jeżeli jest nastawiona, szczur jest albo chory, albo zły. Nie jest normalnym zachowaniem, jeśli szczur pędzi jak wystrzelony z procy lub przemyka się przy ścianach - to są działania wywołane przez hormony. Szczury nie powinny też machać czy potrząsać ogonami - to instynktowne zachowanie spowodowane hormonami.


Skoro wiemy już, co jest normalne, a co nie, wykorzystajmy tę wiedzę w naszych obserwacjach.

Szczur nas gryzie: Dlaczego? KIedy? Czy gryzie nas tylko wtedy, gdy wtykamy palce przez pręty klatki? Czy gryzie tylko jedną konkretną osobę albo gryzie tylko w jedno konkretne miejsce? Czy gryzie tylko wtedy, gdy jest w jakimś konkretnym miejscu w pokoju, albo kiedy ktoś gotuje, albo kiedy włącza się ogrzewanie, klimatyzację, wentylator? Czy reaguje gryzieniem na jakieś konkretne mydło, płyn do kąpieli, proszek do prania? Czy coś w twoim zachowaniu powoduje, że zaczyna gryźć (np. gdy łaskoczesz go w tylną część ciała)? Czy ugryzienia są poprzedzane nastroszeniem futra? Czy ugryzienia są poprzedzane ostrzegawczym podgryzaniem lub próbami ucieczki?

Kastracja rozwiąże problem...

Napadów gryzienia poprzedzonych nastroszeniem futra

Gryzących szczurów, które wykazują skłonności do przemykania się przy ścianach i/lub potrząsania ogonem.

Gryzących szczurów, które reagują wrogo na hałasy albo dziwne zapachy. Oczywiście można też wyelimnować te bodźce, ale te szczury są i tak nieustannie zestresowane, więc kastracja koniec końców wyjdzie im na zdrowie - przynajmniej nie umrą na zawał w wieku półtora roku.


Kastracja nie rozwiąże problemu...

Gryzienia przez pręty klatki. Jedynym rozwiązaniem jest tresura młodych szczurów - jeśli młodym szczurkom, które jeszcze nie mają siły, żeby mocno ugryźć, będziemy podtykać palce przez pręty, w końcu nauczą się, że to nic nie daje i znudzą się tym. Jeżeli szczury są starsze, jedynym rozwiązaniem jest zapamiętać sobie, że nie wtyka się palców między pręty.

Gryzienia plastrów. Jedyna rada to zapamiętać, żeby nie kłaść obandażowanego palca szczurowi przed nosem.

Gryzienia tylko jednej, konkretnej osoby. Najprawdopodobniej osoba ta niechcący robi coś takiego, co denerwuje albo przeraża szczura, może używa jakiegoś mydła, dezodorantu, perfum, które doprowadzają go do szału. Zastanów się, co ją wyróżnia i wyeliminuj ten czynnik - to jedyne rozwiązanie.

Gryzienia tylko jednego konkretnego miejsca. Zazwyczaj chodzi tu o zapach, a "konkretnym miejscem" jest ucho albo stopa. Wypróbuj inne perfumy, dezodorant, mydło, proszek do prania.

Gryzienia poprzedzanego przez ostrzegawcze podgryzanie lub próby ucieczki. Tak najczęściej wygląda pogryzienie małego dziecka: dziecko ściska, tłamsi i rozciąga szczura ponad jego wytrzymałość. Jedynym rozwiązaniem jest nauczyć dziecko, żeby tego nie robiło i żeby zwracało uwagę na znaki ostrzegawcze: podgryzanie i próby ucieczki.


Jeśli szczur doprowadza kolegów z klatki do pisków, jeśli gryzie lub rani inne szczury, jeśli po prostu nie może się dogadać z innymi szczurami:
Najlepsze, co możesz zrobić, to obserwować je, w ich własnym środowisku, tak cicho jak potrafisz i bez wtrącania się, ponieważ... zwykle największą częścią problemu jesteśmy my sami. Chcemy, żeby szczury były ciche, a one piszczą; włączają się nasze instynkty macierzyńskie (albo tacierzyńskie) i rzucamy się na pomoc. Ale szczury nie są ludźmi. U nich to normalne, że obwą:cenzura:ą sobie zadki, ustalają porządek dziobania i uczą się szacunku wobec alfy.

W wielu przypadkach piszczące szczury, oprócz tego, że uczą się praw panujących w stadzie, uczą się także języka. Zapoznawanie dwóch szczurów to jak zapoznawanie osoby mówiącej wyłącznie po francusku z osobą mówiącą wyłącznie po niemiecku. Z czasem nauczą się rozmawiać, ale muszą najpierw odkryć wspólne sposoby wyrażania się i wspólne pojęcia, zanim dotrą do czegokolwiek.

Musisz więc siedzieć tam, obserwować i unikać wtrącania się do dyskusji, bo bardzo często piszczący szczur musi być trochę przyszczypany, jeśli ma zrozumieć prawa panujące w stadzie.

Oczywiście z drugiej strony nie chcesz, żeby porozrywały się na strzępy, musisz więc wiedzieć, kiedy interwencja jest konieczna i jak zainterweniować, żeby nie zaszkodzić jeszcze bardziej. Trochę pisków nie jest znakiem do interwencji. Jeśli jednak:

- Nastąpi bardzo szybki pościg, przy czym ścigający ma bardzo nastroszone futro...

- Piszczący szczur już nie piszczy, tylko krzyczy (riiiiik RIIIIiiiik RiiiiiIIIIIIIIIKKK)

- Dwa szczury stoją na tylnych łapach, boksując się i żaden nie pochyla się niżej od drugiego...

- Jeden ze szczurów leży przewrócony na plecy przez alfę i wygląda na to, że będzie próbował uciekać...


Wtedy spróbuj dmuchnąć na walczące szczury tak mocno, jak potrafisz, żeby odwrócić ich uwagę. Jeśli przewrócony na plecy szczur próbował uciekać, po dmuchnięciu zostanie na miejscu jeszcze przez moment. Być może ten moment wystarczy, żeby usatysfakcjonować alfę, a szczur przewrócony na plecy zrozumie, że wystarczy przeczekać awanturę, żeby wyjść z niej bez szwanku. Jeśli dwa szczury stoją na równej wysokości, po dmuchnięciu zwykle jeden usiądzie, albo obydwa zapomną, co właściwie miały zrobić i powrócą do tego problemu później. Jeśli miał miejsce szybki pościg, dmuchnięcie może zatrzymać na chwilę ścigającego i dać szansę ściganemu na złapanie drugiego oddechu. Jest też możliwe, że ścigający zapomni o pościgu.

Na pewno nie chcesz wtykać ręki pomiędzy dwa walczące szczury. Alfa z nastroszonym futrem nie jest rozsądnym szczurem, on jest bardzo impulsywnym szczurem i bez wątpienia rzuci się na twoją rękę.

Kastracja rozwiąże problem...

Agresji pomiędzy samcami, która trwa dłużej niż dzień czy dwa. Ten problem jest częsty w wypadku dojrzewających lub dorosłych szczurów, które są równych rozmiarów i żaden z nich nie chce zrezygnować z pozycji alfa. Ważnym znakiem, który powie nam, że właśnie na tym polega problem, jest to, że podczas walk żaden ze szczurów nie chce się poddać. Będą walczyć do śmierci, jeśli nie wybierzesz, który ma być przywódcą stada, i nie wykastrujesz drugiego. Trudno doradzać, którego masz wybrać - wybór jest zawsze subiektywny. Alfa powinien być rozsądnym szczurem, sprawiedliwym wobec każdego w stadzie. Wykastrowanie mniej rozsądnego szczura pozwoli na osiągnięcie spokoju w stadzie.

Piszczących szczurów, które nigdy nie przestają piszczeć. Od czasu do czasu trafia się szczur, którego przeraża dosłownie wszystko, łącznie z próbami obwąchania przez inne szczury, a nawet inny szczur, który tylko przechodzi obok. Ci mali mężczyźni są stale zestresowani. Chociaż nie ma wielkich szans, żeby taki szczur został kiedykolwiek alfą, będą oni pozostawać w tak wielkim stresie, że najpewniej umrą na atak serca w wieku półtora roku albo w końcu zostaną zagryzieni przez alfę, bo nawet najlepszy przywódca nie jest w stanie znieść takiego biadolenia. Kastracja eliminuje hormony, które wyzwalają reakcje obronne i wkrótce szczur może zaznać spokoju.

Szczurów, które częściej chodzą z futrem nastroszonym niż oklapłym. Niekoniecznie muszą to być alfa, nie muszą nawet walczyć o pozycję alfy. One również są zestresowanymi kandydatami do zawału serca. Może się też zdarzyć, że któregoś dnia po prostu padną i umrą - na jakąś chorobę układu oddechowego, której objawów w ogóle nie dało się zauważyć, ponieważ ich silne instynkty zmusiły ich do ukrycia choroby. Te szczury są zwykle ścigającymi. Są zawsze wkurzone i wystarczy, żeby jakiś szczur przeszedł obok nich, a już rzucają się do wściekłego pościgu. Kastracja i czasowe oddzielenie od stada jest jedynym rozwiązaniem.

Szczurów, które gryzą w ogony, gardła i ramiona. W każdej relacji są pewne zasady (zarówno w twoich relacjach, jak i w relacjach szczurów), przy czym zasady można narzucać w sposób fair i w sposób nie fair.

Dla szczurów jest "fair", kiedy ktoś przewróci szczura na plecy i wyczesuje go w sposób okazujący własną wyższość (co obejmuje wylizywanie i wiercenie pyskiem w różnych punktach na brzuchu szczura przyszpilonego do ziemi). "Nie fair" jest wtedy, kiedy szczur dominujący zaciska zęby na piersi przyszpilonego szczura i stoi bez ruchu (jeżeli jednak stoi na nim tak, jakby się miał się wylegiwać, jest OK) albo wtedy, gdy gryzie go w jądra.

"Fair" jest pobicie przeciwnika w boksie i głośne zgrzytanie zębami, aby go onieśmielić; "unfair" są ugryzienia na chybił trafił w gardło i pierś rywala.

"Fair" jest przewrócenie szczura, którego goniłeś i złapanie go zębami za kark, żeby go zatrzymać; "unfair" są ugryzienia na chybił trafił w łopatki, jeśli polegają na pojedynczych, mocnych ugryzieniach w stylu zszywacza, w łapy lub w ogon.

Jeśli masz szczura, który przejawia zachowania "unfair" (to bardzo rzadkie, ale będziesz wiedział, kiedy to się zdarzy: ugryzienia w stylu zszywacza w łopatki, gardło lub ogon zawsze tryskają krwią... rozcięcie jest zwykle ledwo widoczne, ale plamy - bardzo widoczne), zapewne będziesz chciał go wykastrować z miejsca (jak tylko zatamujesz krew szczurowi, którego tamten pogryzł). Zwykle te szczury nie są wcale takie złe, instynkt do gryzienia w te właśnie miejsca jest bardzo przydatny, kiedy jesteś dzikim szczurem odpierającym intruza. Są to zachowania typu "walka na śmierć i życie", i jakkolwiek nasze szczury, w co wierzę, uderzają w te miejsca nieumyślnie, jednak obrażenia mogą być trwałe (a nawet śmiertelne). Wykastrowanie szczura i odseparowanie go na jakiś czas od stada jest jedynym rozwiązaniem.


Kastracja nie rozwiąże problemu...

Niewielkich bójek. Powiem to raz jeszcze, za bardzo przejmujemy się piskami i kwikami, a chociaż to naturalne, że się martwimy, szczury muszą rozmawiać swoim językiem i przestrzegać swoich zasad. Niektórym szczurom przystosowanie się do reguł zajmuje więcej czasu niż innym, ale ogólnie rzecz biorąc, potrzebują tylko czasu, żeby je przyswoić. A czasami tylko jednego ugryzienia. Zazwyczaj jeśli w stadzie jest piszczący szczur, który nie przestaje marudzić, sprawiedliwy alfa ugryzie go w kark i to będzie koniec jego szlochów. Czasami piszczący spróbuje, mimo że zęby alfy tkwią w jego szyi, wyrwać się: wtedy zobaczymy wielkie rozcięcie, które wygląda paskudnie, i zaczniemy się zastanawiać, dlaczego alfa jest "taki wredny". Nie jest wredny, po prostu miał już dosyć dziecinnych wygłupów i musiał się uciec do bardziej drastycznych środków. "Skin glue" rozwiąże problem rany, a piszczący szczur zwykle od tego momentu przestaje być takim utrapieńcem. Jeśli nie przestanie, to przejdź do punktu "Piszczące szczury, które nigdy nie przestają piszczeć" w lewej kolumnie.


Jeśli szczur próbuje kryć inne szczury: próby krycia są normalne, a agresja seksualna zdarza się rzadko. Jeśli widzisz, że jeden szczur wspina się na drugiego, należy założyć, że jest to normalne, a dopiero jeśli stale wynikają z tego bójki, można się zacząć martwić. Każdy alfa ma prawo do wspinania się na inne szczury, aby okazać swoją dominację. Najwyżej postawiony z jego podwładnych ma prawo do wspinania się na wszystkie inne szczury oprócz alfy. I tak dalej aż na sam dół hierarchii dziobania. Szczur, który próbuje kryć inne szczury oprócz alfy (i 2 czy 3 innych szczurów, które w hierarchii są tuż po alfie) jest zupełnie normalny i zachowuje się naturalnie.

Jednakże... szczur, który jest kryty, musi to tolerowć, nie powinno to trwać dłużej niż 4-6 sekund i nie powinno być to zbyt częste zachowanie. Szczury, które biegają dookoła, kryjąc wiele szczurów w krótkim czasie (częściej niż raz na dzień) są "zboczkami". Szczur, który próbuje kryć ciągle tego samego szczura po wiele razy w krótkim czasie (na przykład w ciągu 10 minut) albo który robi to dłużej niż 4-6 sekund, a potem wylizuje krytemu szczurowi narządy rodne, też jest zwykle "zboczkiem".

Kastracja rozwiąże problem...

Bójek na śmierć i życie wywołanych "zboczeniami seksualnymi" któregoś ze szczurów. Same próby krycia nie wyrządzają naszym szczurom żadnej szkody, ale jeśli szczur "pokrywany" nie toleruje tego zachowania, często staje się wściekły na wszystkich i wszystko: rzca się wściekle na "pokrywającego", a jeśli na drodze stanie mu jakiś inny szczur, to też może oberwać, podczas gdy "zboczek" ucieka. Przy tego typu sytuacjach zwykle nie mamy zbyt wiele czasu na przekonywanie się, czy "zboczek" wyrośnie ze swoich brzydkich zwyczajów, czy nie. (Jeśli próbuje kryć inne szczury z każdej strony, także pyszczek czy bok ciała, to najprawdopodobniej nie wyrośnie). Zwykle są to całkiem miłe szczury, które mają tylko ten wkurzający zwyczaj. Często same narzucają sobie ograniczenia i kryją tylko te szczury, które to tolerują. Jeśli jednak zachowania nie ustaną w ciągu miesiąca lub dwóch i jeśli ciągle powtarzają się bójki z tego powodu, kastracja "zboczka" jest najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić dla poprawy samopoczucia WSZYSTKICH szczurów. Nie musisz oddzielać go od stada po kastracji, a próby krycia szybko ustaną. Prawdopodobnie otrzymasz też kartki z podziękowaniami od innych szczurów z klatki


Kastracja nie rozwiąże problemu...

Sporadycznych prób krycia. No, może niezupełnie, rozwiąże ten problem, ale ponieważ problem nie ma znaczenia i właściwie nie jest problemem, nie ma to żadnego sensu. Chyba że masz kupę pieniędzy do wyrzucenia.


Szczur przemyka się bokiem przy ścianach, jest stale napuszony, potrząsa ogonem. Wszystkie te zachowania są wywołane hormonami. Przy czym:
- jeśli szczur ma zwyczaj potrząsania ogonem, ale nie stroszy stale futra, nie przemyka się przy ścianach i nie wywołuje bójek, nie przejmowałabym się tym. Zwykle te szczury są OK.
- jeśli szczur przez cały czas siedzi, chodzi i śpi z nastroszonym futrem, trzeba go wykastrować dla jego własnego zdrowia
- jeśli szczur cały czas przemyka się pod ścianami i pędzi jak strzała - również trzeba go wykastrować. Jeśli dzieje się to tylko czasami, w sytuacji nowej dla szczura, zachowanie jest normalne. Oznacza, że szczur ma pewne tendencje do bycia alfą, ale nadal zachowuje się racjonalnie. Jeżeli jednak dzieje się tak zawsze i wszędzie, w klatce czy na terenie, który już wcześniej poznał i powinien pamiętać - mamy problem.

Kastracja rozwiąże problem...

w powyższych przypadkach. Musisz wykastrować te szczury. Z braku lepszego określenia można powiedzieć, że mają nierówno pod sufitem. Niektórzy ludzie dochodzą do wniosku, że szczury te wolą żyć samotnie, gdyż po usunięciu wszystkich bodźców zachowują się normalnie, ale tak naprawdę nie jest to fair wobec szczura. Kiedy wzbierają w nim hormony, szczur nie myśli (w jakimkolwiek znaczeniu tego słowa), on tylko reaguje. Wydając wyrok zamknięcia w samotności chronisz resztę stada, ale nadal musisz pomyśleć o jego zdrowiu. Takie szczury nie żyją długo, nawet jeśli nie odnoszą obrażeń - ukrywają choroby i są stale zestresowane. Kastracja, odseparowanie od stada na czas gojenia się rany i dołączenie z powrotem do stada 3-4 dni po kastracji to wszystko, czego potrzeba do naprawy sytuacji.


We wszystkich przypadkach, gdy rozwiązaniem jest kastracja:

Szczur powinien być trzymany z innymi szczurami, nawet natychmiast po operacji. Jedynym szczurem, który może mu zdjąć szwy, jest on sam, więc musimy go chronić tylko przed nim samym. Natomiast połączenie wykastrowanego szczura ze stadem po ponad 48-godzinnej separacji jest tak trudne, jak łączenie dwóch dorosłych i obcych sobie szczurów. Jedyny wyjątek to szczur, który był wykastrowany z powodu agresji wobec innych szczurów. Wtedy lepiej oddzielić go od innych na 10 dni, a potem powoli łączyć z resztą stada. (Rada: przez ten czas nie usuwaj zapachu szczura z klatki - wymieniaj tylko ściółkę).

W czasie gojenia rany szczura należy odseparować od wszelkich bodźców, które doprowadzały do niepożądanych zachowań. Jeśli zachowywał się agresywnie tylko w jednym pokoju - przenieś klatkę do innego. Jeśli chodziło o ciebie albo o pokój, w którym spędzaliście razem czas - nie bierz go na ręce przez te 10 dni oprócz krótkiego sprawadzania, czy rana dobrze się goi. Jeśli był "zboczkiem", nie musisz wprowadzać żadnych zmian - próby krycia ustaną w ciągu kilku dni i wszyscy odetchną z ulgą.

Z czego to wynika: szczury mają kiepską pamięć. Kastracja sama w sobie przerywa ten łańcuch reakcji, które prowadziły do niepożądanych zachowań. Ale z drugiej strony szczury są inteligentne. Jeżeli podczas procesu leczenia będą bombardowane jakimikolwiek bodźcami, które je przerażały albo denerwowały przed kastracją, stworzą sobie nowy łańcuch reakcji. Jeśli bodźce zostaną usunięte jednocześnie z popędem, zapomną o tym, cokolwiek to było, co doprowadzało je do szału. Kiedy nie ma już na nie wpływu testosteron (jakieś 2-4 tygodnie po operacji) i kiedy nie ma też bodźca, zapominają o całej sprawie. Wtedy zwykle możesz bezpiecznie wstawić je z powrotem do ich pokoju, włożyć do ich klatki, zabierać je ze sobą tam, gdzie przedtem sprawiały problemy i zazwyczaj już nie reagują wrogo na tę sytuację.

Na koniec, jeśli poważnie myślisz o kastracji szczura(ów), przemyśl najpierw wszystkie konsekwencje. Szczury mają swoją hierarchię dziobania. Jeżeli na przykład wykastrujesz przez pomyłkę dobrego i sprawiedliwego alfę, wkrótce będziesz musiał kastrować następnego. Jeżeli wyeliminujesz "zboczka", który nikomu nie przeszkadza, zakłócisz porządek na drabinie społecznej. Dlatego ogólnie rzecz biorąc, o ile nie planujesz wykastrowania wszystkich swoich szczurów, zastanów się dobrze nad tym, kogo kastrujesz i dlaczego. Gdy zaczniesz potrząsać szczurzą hierarchią, zwłaszcza w większych grupach, w klatce może się zrobić bardzo głośno (i krwawo), kiedy szczury zaczną na nowo ustalać relacje.
----------------

Kastracja: Gdzie popełniłam błąd w przypadku Wolfmana
Tłumaczenie artykułu
Natalie Baldwin "Neutering: Where I went wrong with Wolfman" (http://www.ratballs.com)


Wolfman był szczurem w porządku. Nie był najłagodniejszym i najmilszym szczurem na świecie, ale nie był zły. Miał jednak pewne zatargi ze Slinkim. Wtedy tego nie wiedziałam, ale Slinky prowokował te zatargi wysyłając pewne sygnały.

Skąd miałam to wiedzieć? Byłam nowicjuszem jeśli chodzi o szczury i nikt mi nie powiedział, że potrząsanie ogonem jest zachowaniem instynktownym. Myślałam, że jest to oznaka strachu (i rzeczywiście jest), ale nie zdawałam sobie sprawy z tego, że jest to próba powiedzenia "a sio!" (a każda próba przegonienia, jeśli jest ciągle powtarzana, w końcu doprowadzi do solidnego ugryzienia, jeśli szczury reagują prawidłowo na swoje popędy... chociaż czasami, jak na przykład u Slinky'ego, popęd istnieje, ale szczur nie rozumie, dlaczego, ani nie wie, jak się należy w tym wypadku zachować). W każdym razie...

Wolfman chciał kontroli nad moim łóżkiem. Slinky myślał, że moje łóżko jest jego łóżkiem (nigdy się o to nie kłóciłam - w końcu to był Slinky!). I rzecz jasna nie zastanawiałam się nad tym zbyt głęboko, bo byłam stronnicza. Gdyby wasz szczur wdrapywał wam się na ramię uciekając przed złym Wolfmanem, też byście byli stronniczy! Biedny mały Slinkuś...

Ale tak naprawdę problem dotyczył ich obydwu. Wolfman, oprócz tego, że chciał uzyskać prawo własności mojego łóżka, miał prawo własności całego pokoju. Był alfą. Slinky, z drugiej strony, posiadał całe mieszkanie i chociaż zazwyczaj trzymał się z dala od terytorium Wolfmana, to chodził za mną wszędzie i ponieważ najczęściej uczyłam się na łóżku, musiał wkroczyć na terytorium Wolfmana, żeby się tam dostać.

To zawsze kończyło się wojną. Zazwyczaj spokojny Wolfman (jakkolwiek nietowarzyski jeśli chodziło o ludzi - nie gryzł nas, po prostu nie zależało mu na naszym towarzystwie) wpadał w szał. Slinky reagował na to biegiem w moją stronę przez całe łóżko, wdrapaniem się na kolana i potrząsaniem ogona. Wtedy Wolfman uznawał, że trzeba to skończyć raz na zawsze. Slinky nie chciał się poddać, więc uciekał do mnie po ochronę i to jak kończyłam jako pogryziona.

Miałam już dosyć bycia gryzioną, a ponieważ zasadą było "Jeśli nie podoba ci się zachowanie twojego szczura, wykastruj go" i ponieważ wszystkie inne (aczkolwiek słabe) próby skończenia z tym nic nie dawały, wykastrowaliśmy go.

Jednak... gdy teraz na to patrzę, to Slinky powinien być wykastrowany. Nie był alfą, nie zależało mu wcale na byciu alfą. Jego problemem, rzecz jasna, było to, że nigdy nie myślał o sobie jak o szczurze (nie wiem, czy w ogóle cokolwiek myślał), więc z pewnością nie zachowałby się odpowiednio (jak na szczura) i nie pozwoliłby Wolfmanowi przyszpilić się do podłogi, wyczesać w sposób oznajmiający dominację i narzucić sobie praw stada. Nikt inny oprócz Slinky'ego nie prowokował Wolfmana. Dlatego teraz oceniam, że właściwym kandydatem do kastracji był Slinky. Ale ja i tak nigdy nie wykastrowałabym mojego małego Slinkusia - prędzej wykastrowałabym wszystkie inne szczury, zanim zrobiłabym cokolwiek mojemu małemu puchatemu mężczyźnie.

Zrobiłam więc jedyną rzecz, którą mogłam zrobić i nawet patrząc na to teraz dokonałabym tego samego wyboru. Niemniej jednak jedną rzecz zrobiłabym inaczej. Kiedy Wolfman wrócił od weterynarza, odebraliśmy mu jego wolność i zamknęliśmy go w klatce, żeby mieć pewność, że rana goi się bez problemów. To oznaczało, że był sam. Nie zabraliśmy go z otoczenia, które było dla niego znajome i nie usunęliśmy tej jednej jedynej rzeczy, która go denerwowała.

Kiedy Wolfman był już zdrowy, oddaliśmy mu jego pokój, ale w tym momencie był już bardziej wściekły niż kiedykolwiek. Przez cały tydzień jego całe stado szwendało się po dachu jego klatki, co bez wątpienia w jego odczuciu było jawnym szyderstwem. Slinky również wdrapywał się na jego klatkę co najprawdopodobniej doprowadzało go do szału. A oprócz tego, że bombardowaliśmy go bodźcami, które doprowadziły do wściekłości (bez możliwości ucieczki), trzymaliśmy go więcej niż 3-4 dni z dala od stada, co sprawiło, że ponowne łączenie było bardzo stresujące, gdyż w tym momencie, po tygodniu, byli już sobie zupełnie obcy.

I dlatego kastracja w jego przypadku nie pomogła. Ponieważ bodźce nigdy nie zniknęły, zapamiętał i przeniósł swoje uczucia zdenerwowania i swoje reakcje na nie. Ale jak widzicie, to była wyłącznie moja wina, mój brak zrozumienia tego, jak komunikują się szczury, i przez to jego zachowania się nie zmieniły.

Za pozwoleniem jutki wklejam artykuł, który przetłumaczyła w całości samodzielnie.

Kastracja czasami działa

Tłumaczenie artykułu Nathalie Baldwin "Neutering does work sometimes" (http://www.ratballs.com) by jutka

Hoduję szczury już od ponad 10 lat i od czasu do czasu otrzymuję maila od kogoś, kto ma szczura samca z problemem najwyraźniej spowodowanym hormonami. Kiedy po mniej więcej godzinnym roztrząsaniu propozycji i możliwych rozwiązań najlepszym planem okazuje się "wykastruj go", dostaję natychmiast odpowiedź "Ale przecież sama mówiłaś, że to nie ma sensu!".

No więc kłamałam. I jest to jeszcze jeden dowód na to, że nie powinieneś wierzyć we wszystko, co piszą na Internecie. Powiem jednak, co się stało:

W czasie, kiedy pisałam Neutering your male rats is costly and ineffective, większość dostępnych porad wyglądała tak:

Jeśli nie podoba ci się zachowanie twojego szczura, wykastruj go.


Nie jest to najgorsza porada na świecie, ale jest to dość bezmyślne rozwiązanie a do tego kosztowne, zwłaszcza jeżeli nic nie daje. A jeśli chodzi o Wolfmana, nic nie dało. Ale teraz już wiem, dlaczego nie zadziałało. Czytajcie dalej...

Po pierwsze, są różne rodzaje problemów z zachowaniem:

- Szczur nas gryzie - dlaczego?

- Szczur doprowadza inne szczury do pisku - dlaczego?

- Szczur gryzie/rani inne szczury - dlaczego?

- Szczur próbuje kryć inne szczury - dlaczego?

- Szczur po prostu nie może się dogadać z innymi szczurami - dlaczego?

- Szczur przemyka się pod ścianami, jest stale nastroszony i potrząsa ogonem.

- I wiele innych możliwych scenariuszy...


Musisz określić, na czym polega problem twojego szczura (i dokładnie który szczur ma problem), a potem zastanowić się, dlaczego zachowuje się w ten sposób. Dlaczego szczury się awanturują? Dlaczego jeden gryzie ciebie albo swoich kolegów z klatki? Co jeszcze dzieje się w tym samym czasie? Czy można zaobserwować jakieś zachowania, które prowokują do konfliktu? Czy są dawane jakieś sygnały, zanim zacznie się gryzienie i fruwanie kłaków? Jak długo walczące szczury mieszkały razem? I tak dalej.

Przydatne może być zapoznanie się ze szczurzą strategią i taktyką. To ważne, żeby zrozumieć ich metody komunikacji, które różnią się od naszych. Sprawy, które my postrzegamy jako duży problem, mogą wcale nie być problemem, i odwrotnie, sprawy, które wydają się niegroźne, mogą w rzeczywistości prowadzić do tragedii.

Jest zatem ważne, aby pamiętać, że nie jesteśmy szczurami i w wielu przypadkach nie myślimy tak jak szczury. Z drugiej strony powinniśmy ufać własnym instynktom, korzystając jednocześnie z wiedzy o ich zachowaniu - i na tej podstawie decydować, jak zareagować na problem. Często odpowiedź jest na wyciągnięcie ręki, a rozwiązanie problemu tuż obok.

Kilka rzeczy, które warto wziąć pod uwagę:

Większość walk ma swój etap "przed walką". Tak samo jak ludzie, szczury najpierw próbują "pogadać o tym" i zwykle nie słyszymy tej części, ponieważ rozmawiają na częstotliwości niesłyszalnej dla ludzi. Ciche "iik-iik" nie oznacza, że szczur jest śmiertelnie przerażony. Zwykle jest to szczurzy sposób oznajmienia "OK, OK, niech będzie po twojemu!" albo "OK, OK, naprawdę się ciebie boję!", ponieważ już próbował to "przegadać" z agresorem. Nie ma potrzeby, żebyś interweniował, piszczący szczur zapewne pozostanie tam, gdzie stoi i pozwoli szczurowi alfa się obwąchać albo wyiskać czy cokolwiek to jest, co alfa chce zrobić. Jeśli odejdzie, wystawia alfę na próbę... a władza tego nie lubi.

Próby krycia to też typowe zachowanie alfa. Powinien to być szybki i krótki proces, chodzi tylko o pokazanie, kto jest szefem. Trwa 4-10 sekund, a po nim następuje wylizywanie narządów rodnych. Większość szczurów, które wykastrowaliśmy, zachowywało się w ten sposób. Nazywaliśmy je "zboczkami". Jeśli inne szczury tolerują to zachowanie, nie ma żadnego problemu - po jakimś czasie "molestowanie seksualne" ustanie (ale nie po krótkim czasie). Jeśli jednak inne szczury nie tolerują takiego zachowania, złoszczą się i zaczyna się walka. Na tym przykładzie widać, dlaczego takie ważne jest poznanie powodu walki: "zboczek" często nie bierze nawet udziału w walce, więc możesz wyrzucić pieniądze na wykastrowanie niewłaściwego szczura. A kiedy już jest po wszystkim, walki nie ustaną, gdyż "zboczek" będzie nadal napastował inne szczury i doprowadzał je do szału.

Szczury uważają pręty swojej klatki za granicę terytorium. Co w środku - jego, co na zewnątrz - twoje. Jeśli nie zostały przyzwyczajone do intruzów, zastosują się do zasady: wszystko, co dostało się poza pręty klatki należy potraktować tak, żeby szybko znalazło się poza nimi.

Szczury atakują palce oklejone plastrem.

Sierść szczura powinna leżeć gładko przy ciele. Jeżeli jest nastawiona, szczur jest albo chory, albo zły. Nie jest normalnym zachowaniem, jeśli szczur pędzi jak wystrzelony z procy lub przemyka się przy ścianach - to są działania wywołane przez hormony. Szczury nie powinny też machać czy potrząsać ogonami - to instynktowne zachowanie spowodowane hormonami.


Skoro wiemy już, co jest normalne, a co nie, wykorzystajmy tę wiedzę w naszych obserwacjach.

Szczur nas gryzie: Dlaczego? KIedy? Czy gryzie nas tylko wtedy, gdy wtykamy palce przez pręty klatki? Czy gryzie tylko jedną konkretną osobę albo gryzie tylko w jedno konkretne miejsce? Czy gryzie tylko wtedy, gdy jest w jakimś konkretnym miejscu w pokoju, albo kiedy ktoś gotuje, albo kiedy włącza się ogrzewanie, klimatyzację, wentylator? Czy reaguje gryzieniem na jakieś konkretne mydło, płyn do kąpieli, proszek do prania? Czy coś w twoim zachowaniu powoduje, że zaczyna gryźć (np. gdy łaskoczesz go w tylną część ciała)? Czy ugryzienia są poprzedzane nastroszeniem futra? Czy ugryzienia są poprzedzane ostrzegawczym podgryzaniem lub próbami ucieczki?

Kastracja rozwiąże problem...

Napadów gryzienia poprzedzonych nastroszeniem futra

Gryzących szczurów, które wykazują skłonności do przemykania się przy ścianach i/lub potrząsania ogonem.

Gryzących szczurów, które reagują wrogo na hałasy albo dziwne zapachy. Oczywiście można też wyelimnować te bodźce, ale te szczury są i tak nieustannie zestresowane, więc kastracja koniec końców wyjdzie im na zdrowie - przynajmniej nie umrą na zawał w wieku półtora roku.


Kastracja nie rozwiąże problemu...

Gryzienia przez pręty klatki. Jedynym rozwiązaniem jest tresura młodych szczurów - jeśli młodym szczurkom, które jeszcze nie mają siły, żeby mocno ugryźć, będziemy podtykać palce przez pręty, w końcu nauczą się, że to nic nie daje i znudzą się tym. Jeżeli szczury są starsze, jedynym rozwiązaniem jest zapamiętać sobie, że nie wtyka się palców między pręty.

Gryzienia plastrów. Jedyna rada to zapamiętać, żeby nie kłaść obandażowanego palca szczurowi przed nosem.

Gryzienia tylko jednej, konkretnej osoby. Najprawdopodobniej osoba ta niechcący robi coś takiego, co denerwuje albo przeraża szczura, może używa jakiegoś mydła, dezodorantu, perfum, które doprowadzają go do szału. Zastanów się, co ją wyróżnia i wyeliminuj ten czynnik - to jedyne rozwiązanie.

Gryzienia tylko jednego konkretnego miejsca. Zazwyczaj chodzi tu o zapach, a "konkretnym miejscem" jest ucho albo stopa. Wypróbuj inne perfumy, dezodorant, mydło, proszek do prania.

Gryzienia poprzedzanego przez ostrzegawcze podgryzanie lub próby ucieczki. Tak najczęściej wygląda pogryzienie małego dziecka: dziecko ściska, tłamsi i rozciąga szczura ponad jego wytrzymałość. Jedynym rozwiązaniem jest nauczyć dziecko, żeby tego nie robiło i żeby zwracało uwagę na znaki ostrzegawcze: podgryzanie i próby ucieczki.


Jeśli szczur doprowadza kolegów z klatki do pisków, jeśli gryzie lub rani inne szczury, jeśli po prostu nie może się dogadać z innymi szczurami:
Najlepsze, co możesz zrobić, to obserwować je, w ich własnym środowisku, tak cicho jak potrafisz i bez wtrącania się, ponieważ... zwykle największą częścią problemu jesteśmy my sami. Chcemy, żeby szczury były ciche, a one piszczą; włączają się nasze instynkty macierzyńskie (albo tacierzyńskie) i rzucamy się na pomoc. Ale szczury nie są ludźmi. U nich to normalne, że obwą:cenzura:ą sobie zadki, ustalają porządek dziobania i uczą się szacunku wobec alfy.

W wielu przypadkach piszczące szczury, oprócz tego, że uczą się praw panujących w stadzie, uczą się także języka. Zapoznawanie dwóch szczurów to jak zapoznawanie osoby mówiącej wyłącznie po francusku z osobą mówiącą wyłącznie po niemiecku. Z czasem nauczą się rozmawiać, ale muszą najpierw odkryć wspólne sposoby wyrażania się i wspólne pojęcia, zanim dotrą do czegokolwiek.

Musisz więc siedzieć tam, obserwować i unikać wtrącania się do dyskusji, bo bardzo często piszczący szczur musi być trochę przyszczypany, jeśli ma zrozumieć prawa panujące w stadzie.

Oczywiście z drugiej strony nie chcesz, żeby porozrywały się na strzępy, musisz więc wiedzieć, kiedy interwencja jest konieczna i jak zainterweniować, żeby nie zaszkodzić jeszcze bardziej. Trochę pisków nie jest znakiem do interwencji. Jeśli jednak:

- Nastąpi bardzo szybki pościg, przy czym ścigający ma bardzo nastroszone futro...

- Piszczący szczur już nie piszczy, tylko krzyczy (riiiiik RIIIIiiiik RiiiiiIIIIIIIIIKKK)

- Dwa szczury stoją na tylnych łapach, boksując się i żaden nie pochyla się niżej od drugiego...

- Jeden ze szczurów leży przewrócony na plecy przez alfę i wygląda na to, że będzie próbował uciekać...


Wtedy spróbuj dmuchnąć na walczące szczury tak mocno, jak potrafisz, żeby odwrócić ich uwagę. Jeśli przewrócony na plecy szczur próbował uciekać, po dmuchnięciu zostanie na miejscu jeszcze przez moment. Być może ten moment wystarczy, żeby usatysfakcjonować alfę, a szczur przewrócony na plecy zrozumie, że wystarczy przeczekać awanturę, żeby wyjść z niej bez szwanku. Jeśli dwa szczury stoją na równej wysokości, po dmuchnięciu zwykle jeden usiądzie, albo obydwa zapomną, co właściwie miały zrobić i powrócą do tego problemu później. Jeśli miał miejsce szybki pościg, dmuchnięcie może zatrzymać na chwilę ścigającego i dać szansę ściganemu na złapanie drugiego oddechu. Jest też możliwe, że ścigający zapomni o pościgu.

Na pewno nie chcesz wtykać ręki pomiędzy dwa walczące szczury. Alfa z nastroszonym futrem nie jest rozsądnym szczurem, on jest bardzo impulsywnym szczurem i bez wątpienia rzuci się na twoją rękę.

Kastracja rozwiąże problem...

Agresji pomiędzy samcami, która trwa dłużej niż dzień czy dwa. Ten problem jest częsty w wypadku dojrzewających lub dorosłych szczurów, które są równych rozmiarów i żaden z nich nie chce zrezygnować z pozycji alfa. Ważnym znakiem, który powie nam, że właśnie na tym polega problem, jest to, że podczas walk żaden ze szczurów nie chce się poddać. Będą walczyć do śmierci, jeśli nie wybierzesz, który ma być przywódcą stada, i nie wykastrujesz drugiego. Trudno doradzać, którego masz wybrać - wybór jest zawsze subiektywny. Alfa powinien być rozsądnym szczurem, sprawiedliwym wobec każdego w stadzie. Wykastrowanie mniej rozsądnego szczura pozwoli na osiągnięcie spokoju w stadzie.

Piszczących szczurów, które nigdy nie przestają piszczeć. Od czasu do czasu trafia się szczur, którego przeraża dosłownie wszystko, łącznie z próbami obwąchania przez inne szczury, a nawet inny szczur, który tylko przechodzi obok. Ci mali mężczyźni są stale zestresowani. Chociaż nie ma wielkich szans, żeby taki szczur został kiedykolwiek alfą, będą oni pozostawać w tak wielkim stresie, że najpewniej umrą na atak serca w wieku półtora roku albo w końcu zostaną zagryzieni przez alfę, bo nawet najlepszy przywódca nie jest w stanie znieść takiego biadolenia. Kastracja eliminuje hormony, które wyzwalają reakcje obronne i wkrótce szczur może zaznać spokoju.

Szczurów, które częściej chodzą z futrem nastroszonym niż oklapłym. Niekoniecznie muszą to być alfa, nie muszą nawet walczyć o pozycję alfy. One również są zestresowanymi kandydatami do zawału serca. Może się też zdarzyć, że któregoś dnia po prostu padną i umrą - na jakąś chorobę układu oddechowego, której objawów w ogóle nie dało się zauważyć, ponieważ ich silne instynkty zmusiły ich do ukrycia choroby. Te szczury są zwykle ścigającymi. Są zawsze wkurzone i wystarczy, żeby jakiś szczur przeszedł obok nich, a już rzucają się do wściekłego pościgu. Kastracja i czasowe oddzielenie od stada jest jedynym rozwiązaniem.

Szczurów, które gryzą w ogony, gardła i ramiona. W każdej relacji są pewne zasady (zarówno w twoich relacjach, jak i w relacjach szczurów), przy czym zasady można narzucać w sposób fair i w sposób nie fair.

Dla szczurów jest "fair", kiedy ktoś przewróci szczura na plecy i wyczesuje go w sposób okazujący własną wyższość (co obejmuje wylizywanie i wiercenie pyskiem w różnych punktach na brzuchu szczura przyszpilonego do ziemi). "Nie fair" jest wtedy, kiedy szczur dominujący zaciska zęby na piersi przyszpilonego szczura i stoi bez ruchu (jeżeli jednak stoi na nim tak, jakby się miał się wylegiwać, jest OK) albo wtedy, gdy gryzie go w jądra.

"Fair" jest pobicie przeciwnika w boksie i głośne zgrzytanie zębami, aby go onieśmielić; "unfair" są ugryzienia na chybił trafił w gardło i pierś rywala.

"Fair" jest przewrócenie szczura, którego goniłeś i złapanie go zębami za kark, żeby go zatrzymać; "unfair" są ugryzienia na chybił trafił w łopatki, jeśli polegają na pojedynczych, mocnych ugryzieniach w stylu zszywacza, w łapy lub w ogon.

Jeśli masz szczura, który przejawia zachowania "unfair" (to bardzo rzadkie, ale będziesz wiedział, kiedy to się zdarzy: ugryzienia w stylu zszywacza w łopatki, gardło lub ogon zawsze tryskają krwią... rozcięcie jest zwykle ledwo widoczne, ale plamy - bardzo widoczne), zapewne będziesz chciał go wykastrować z miejsca (jak tylko zatamujesz krew szczurowi, którego tamten pogryzł). Zwykle te szczury nie są wcale takie złe, instynkt do gryzienia w te właśnie miejsca jest bardzo przydatny, kiedy jesteś dzikim szczurem odpierającym intruza. Są to zachowania typu "walka na śmierć i życie", i jakkolwiek nasze szczury, w co wierzę, uderzają w te miejsca nieumyślnie, jednak obrażenia mogą być trwałe (a nawet śmiertelne). Wykastrowanie szczura i odseparowanie go na jakiś czas od stada jest jedynym rozwiązaniem.


Kastracja nie rozwiąże problemu...

Niewielkich bójek. Powiem to raz jeszcze, za bardzo przejmujemy się piskami i kwikami, a chociaż to naturalne, że się martwimy, szczury muszą rozmawiać swoim językiem i przestrzegać swoich zasad. Niektórym szczurom przystosowanie się do reguł zajmuje więcej czasu niż innym, ale ogólnie rzecz biorąc, potrzebują tylko czasu, żeby je przyswoić. A czasami tylko jednego ugryzienia. Zazwyczaj jeśli w stadzie jest piszczący szczur, który nie przestaje marudzić, sprawiedliwy alfa ugryzie go w kark i to będzie koniec jego szlochów. Czasami piszczący spróbuje, mimo że zęby alfy tkwią w jego szyi, wyrwać się: wtedy zobaczymy wielkie rozcięcie, które wygląda paskudnie, i zaczniemy się zastanawiać, dlaczego alfa jest "taki wredny". Nie jest wredny, po prostu miał już dosyć dziecinnych wygłupów i musiał się uciec do bardziej drastycznych środków. "Skin glue" rozwiąże problem rany, a piszczący szczur zwykle od tego momentu przestaje być takim utrapieńcem. Jeśli nie przestanie, to przejdź do punktu "Piszczące szczury, które nigdy nie przestają piszczeć" w lewej kolumnie.


Jeśli szczur próbuje kryć inne szczury: próby krycia są normalne, a agresja seksualna zdarza się rzadko. Jeśli widzisz, że jeden szczur wspina się na drugiego, należy założyć, że jest to normalne, a dopiero jeśli stale wynikają z tego bójki, można się zacząć martwić. Każdy alfa ma prawo do wspinania się na inne szczury, aby okazać swoją dominację. Najwyżej postawiony z jego podwładnych ma prawo do wspinania się na wszystkie inne szczury oprócz alfy. I tak dalej aż na sam dół hierarchii dziobania. Szczur, który próbuje kryć inne szczury oprócz alfy (i 2 czy 3 innych szczurów, które w hierarchii są tuż po alfie) jest zupełnie normalny i zachowuje się naturalnie.

Jednakże... szczur, który jest kryty, musi to tolerowć, nie powinno to trwać dłużej niż 4-6 sekund i nie powinno być to zbyt częste zachowanie. Szczury, które biegają dookoła, kryjąc wiele szczurów w krótkim czasie (częściej niż raz na dzień) są "zboczkami". Szczur, który próbuje kryć ciągle tego samego szczura po wiele razy w krótkim czasie (na przykład w ciągu 10 minut) albo który robi to dłużej niż 4-6 sekund, a potem wylizuje krytemu szczurowi narządy rodne, też jest zwykle "zboczkiem".

Kastracja rozwiąże problem...

Bójek na śmierć i życie wywołanych "zboczeniami seksualnymi" któregoś ze szczurów. Same próby krycia nie wyrządzają naszym szczurom żadnej szkody, ale jeśli szczur "pokrywany" nie toleruje tego zachowania, często staje się wściekły na wszystkich i wszystko: rzca się wściekle na "pokrywającego", a jeśli na drodze stanie mu jakiś inny szczur, to też może oberwać, podczas gdy "zboczek" ucieka. Przy tego typu sytuacjach zwykle nie mamy zbyt wiele czasu na przekonywanie się, czy "zboczek" wyrośnie ze swoich brzydkich zwyczajów, czy nie. (Jeśli próbuje kryć inne szczury z każdej strony, także pyszczek czy bok ciała, to najprawdopodobniej nie wyrośnie). Zwykle są to całkiem miłe szczury, które mają tylko ten wkurzający zwyczaj. Często same narzucają sobie ograniczenia i kryją tylko te szczury, które to tolerują. Jeśli jednak zachowania nie ustaną w ciągu miesiąca lub dwóch i jeśli ciągle powtarzają się bójki z tego powodu, kastracja "zboczka" jest najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić dla poprawy samopoczucia WSZYSTKICH szczurów. Nie musisz oddzielać go od stada po kastracji, a próby krycia szybko ustaną. Prawdopodobnie otrzymasz też kartki z podziękowaniami od innych szczurów z klatki


Kastracja nie rozwiąże problemu...

Sporadycznych prób krycia. No, może niezupełnie, rozwiąże ten problem, ale ponieważ problem nie ma znaczenia i właściwie nie jest problemem, nie ma to żadnego sensu. Chyba że masz kupę pieniędzy do wyrzucenia.


Szczur przemyka się bokiem przy ścianach, jest stale napuszony, potrząsa ogonem. Wszystkie te zachowania są wywołane hormonami. Przy czym:
- jeśli szczur ma zwyczaj potrząsania ogonem, ale nie stroszy stale futra, nie przemyka się przy ścianach i nie wywołuje bójek, nie przejmowałabym się tym. Zwykle te szczury są OK.
- jeśli szczur przez cały czas siedzi, chodzi i śpi z nastroszonym futrem, trzeba go wykastrować dla jego własnego zdrowia
- jeśli szczur cały czas przemyka się pod ścianami i pędzi jak strzała - również trzeba go wykastrować. Jeśli dzieje się to tylko czasami, w sytuacji nowej dla szczura, zachowanie jest normalne. Oznacza, że szczur ma pewne tendencje do bycia alfą, ale nadal zachowuje się racjonalnie. Jeżeli jednak dzieje się tak zawsze i wszędzie, w klatce czy na terenie, który już wcześniej poznał i powinien pamiętać - mamy problem.

Kastracja rozwiąże problem...

w powyższych przypadkach. Musisz wykastrować te szczury. Z braku lepszego określenia można powiedzieć, że mają nierówno pod sufitem. Niektórzy ludzie dochodzą do wniosku, że szczury te wolą żyć samotnie, gdyż po usunięciu wszystkich bodźców zachowują się normalnie, ale tak naprawdę nie jest to fair wobec szczura. Kiedy wzbierają w nim hormony, szczur nie myśli (w jakimkolwiek znaczeniu tego słowa), on tylko reaguje. Wydając wyrok zamknięcia w samotności chronisz resztę stada, ale nadal musisz pomyśleć o jego zdrowiu. Takie szczury nie żyją długo, nawet jeśli nie odnoszą obrażeń - ukrywają choroby i są stale zestresowane. Kastracja, odseparowanie od stada na czas gojenia się rany i dołączenie z powrotem do stada 3-4 dni po kastracji to wszystko, czego potrzeba do naprawy sytuacji.


We wszystkich przypadkach, gdy rozwiązaniem jest kastracja:

Szczur powinien być trzymany z innymi szczurami, nawet natychmiast po operacji. Jedynym szczurem, który może mu zdjąć szwy, jest on sam, więc musimy go chronić tylko przed nim samym. Natomiast połączenie wykastrowanego szczura ze stadem po ponad 48-godzinnej separacji jest tak trudne, jak łączenie dwóch dorosłych i obcych sobie szczurów. Jedyny wyjątek to szczur, który był wykastrowany z powodu agresji wobec innych szczurów. Wtedy lepiej oddzielić go od innych na 10 dni, a potem powoli łączyć z resztą stada. (Rada: przez ten czas nie usuwaj zapachu szczura z klatki - wymieniaj tylko ściółkę).

W czasie gojenia rany szczura należy odseparować od wszelkich bodźców, które doprowadzały do niepożądanych zachowań. Jeśli zachowywał się agresywnie tylko w jednym pokoju - przenieś klatkę do innego. Jeśli chodziło o ciebie albo o pokój, w którym spędzaliście razem czas - nie bierz go na ręce przez te 10 dni oprócz krótkiego sprawadzania, czy rana dobrze się goi. Jeśli był "zboczkiem", nie musisz wprowadzać żadnych zmian - próby krycia ustaną w ciągu kilku dni i wszyscy odetchną z ulgą.

Z czego to wynika: szczury mają kiepską pamięć. Kastracja sama w sobie przerywa ten łańcuch reakcji, które prowadziły do niepożądanych zachowań. Ale z drugiej strony szczury są inteligentne. Jeżeli podczas procesu leczenia będą bombardowane jakimikolwiek bodźcami, które je przerażały albo denerwowały przed kastracją, stworzą sobie nowy łańcuch reakcji. Jeśli bodźce zostaną usunięte jednocześnie z popędem, zapomną o tym, cokolwiek to było, co doprowadzało je do szału. Kiedy nie ma już na nie wpływu testosteron (jakieś 2-4 tygodnie po operacji) i kiedy nie ma też bodźca, zapominają o całej sprawie. Wtedy zwykle możesz bezpiecznie wstawić je z powrotem do ich pokoju, włożyć do ich klatki, zabierać je ze sobą tam, gdzie przedtem sprawiały problemy i zazwyczaj już nie reagują wrogo na tę sytuację.

Na koniec, jeśli poważnie myślisz o kastracji szczura(ów), przemyśl najpierw wszystkie konsekwencje. Szczury mają swoją hierarchię dziobania. Jeżeli na przykład wykastrujesz przez pomyłkę dobrego i sprawiedliwego alfę, wkrótce będziesz musiał kastrować następnego. Jeżeli wyeliminujesz "zboczka", który nikomu nie przeszkadza, zakłócisz porządek na drabinie społecznej. Dlatego ogólnie rzecz biorąc, o ile nie planujesz wykastrowania wszystkich swoich szczurów, zastanów się dobrze nad tym, kogo kastrujesz i dlaczego. Gdy zaczniesz potrząsać szczurzą hierarchią, zwłaszcza w większych grupach, w klatce może się zrobić bardzo głośno (i krwawo), kiedy szczury zaczną na nowo ustalać relacje.
----------------

Kastracja: Gdzie popełniłam błąd w przypadku Wolfmana
Tłumaczenie artykułu
Natalie Baldwin "Neutering: Where I went wrong with Wolfman" (http://www.ratballs.com)


Wolfman był szczurem w porządku. Nie był najłagodniejszym i najmilszym szczurem na świecie, ale nie był zły. Miał jednak pewne zatargi ze Slinkim. Wtedy tego nie wiedziałam, ale Slinky prowokował te zatargi wysyłając pewne sygnały.

Skąd miałam to wiedzieć? Byłam nowicjuszem jeśli chodzi o szczury i nikt mi nie powiedział, że potrząsanie ogonem jest zachowaniem instynktownym. Myślałam, że jest to oznaka strachu (i rzeczywiście jest), ale nie zdawałam sobie sprawy z tego, że jest to próba powiedzenia "a sio!" (a każda próba przegonienia, jeśli jest ciągle powtarzana, w końcu doprowadzi do solidnego ugryzienia, jeśli szczury reagują prawidłowo na swoje popędy... chociaż czasami, jak na przykład u Slinky'ego, popęd istnieje, ale szczur nie rozumie, dlaczego, ani nie wie, jak się należy w tym wypadku zachować). W każdym razie...

Wolfman chciał kontroli nad moim łóżkiem. Slinky myślał, że moje łóżko jest jego łóżkiem (nigdy się o to nie kłóciłam - w końcu to był Slinky!). I rzecz jasna nie zastanawiałam się nad tym zbyt głęboko, bo byłam stronnicza. Gdyby wasz szczur wdrapywał wam się na ramię uciekając przed złym Wolfmanem, też byście byli stronniczy! Biedny mały Slinkuś...

Ale tak naprawdę problem dotyczył ich obydwu. Wolfman, oprócz tego, że chciał uzyskać prawo własności mojego łóżka, miał prawo własności całego pokoju. Był alfą. Slinky, z drugiej strony, posiadał całe mieszkanie i chociaż zazwyczaj trzymał się z dala od terytorium Wolfmana, to chodził za mną wszędzie i ponieważ najczęściej uczyłam się na łóżku, musiał wkroczyć na terytorium Wolfmana, żeby się tam dostać.

To zawsze kończyło się wojną. Zazwyczaj spokojny Wolfman (jakkolwiek nietowarzyski jeśli chodziło o ludzi - nie gryzł nas, po prostu nie zależało mu na naszym towarzystwie) wpadał w szał. Slinky reagował na to biegiem w moją stronę przez całe łóżko, wdrapaniem się na kolana i potrząsaniem ogona. Wtedy Wolfman uznawał, że trzeba to skończyć raz na zawsze. Slinky nie chciał się poddać, więc uciekał do mnie po ochronę i to jak kończyłam jako pogryziona.

Miałam już dosyć bycia gryzioną, a ponieważ zasadą było "Jeśli nie podoba ci się zachowanie twojego szczura, wykastruj go" i ponieważ wszystkie inne (aczkolwiek słabe) próby skończenia z tym nic nie dawały, wykastrowaliśmy go.

Jednak... gdy teraz na to patrzę, to Slinky powinien być wykastrowany. Nie był alfą, nie zależało mu wcale na byciu alfą. Jego problemem, rzecz jasna, było to, że nigdy nie myślał o sobie jak o szczurze (nie wiem, czy w ogóle cokolwiek myślał), więc z pewnością nie zachowałby się odpowiednio (jak na szczura) i nie pozwoliłby Wolfmanowi przyszpilić się do podłogi, wyczesać w sposób oznajmiający dominację i narzucić sobie praw stada. Nikt inny oprócz Slinky'ego nie prowokował Wolfmana. Dlatego teraz oceniam, że właściwym kandydatem do kastracji był Slinky. Ale ja i tak nigdy nie wykastrowałabym mojego małego Slinkusia - prędzej wykastrowałabym wszystkie inne szczury, zanim zrobiłabym cokolwiek mojemu małemu puchatemu mężczyźnie.

Zrobiłam więc jedyną rzecz, którą mogłam zrobić i nawet patrząc na to teraz dokonałabym tego samego wyboru. Niemniej jednak jedną rzecz zrobiłabym inaczej. Kiedy Wolfman wrócił od weterynarza, odebraliśmy mu jego wolność i zamknęliśmy go w klatce, żeby mieć pewność, że rana goi się bez problemów. To oznaczało, że był sam. Nie zabraliśmy go z otoczenia, które było dla niego znajome i nie usunęliśmy tej jednej jedynej rzeczy, która go denerwowała.

Kiedy Wolfman był już zdrowy, oddaliśmy mu jego pokój, ale w tym momencie był już bardziej wściekły niż kiedykolwiek. Przez cały tydzień jego całe stado szwendało się po dachu jego klatki, co bez wątpienia w jego odczuciu było jawnym szyderstwem. Slinky również wdrapywał się na jego klatkę co najprawdopodobniej doprowadzało go do szału. A oprócz tego, że bombardowaliśmy go bodźcami, które doprowadziły do wściekłości (bez możliwości ucieczki), trzymaliśmy go więcej niż 3-4 dni z dala od stada, co sprawiło, że ponowne łączenie było bardzo stresujące, gdyż w tym momencie, po tygodniu, byli już sobie zupełnie obcy.

I dlatego kastracja w jego przypadku nie pomogła. Ponieważ bodźce nigdy nie zniknęły, zapamiętał i przeniósł swoje uczucia zdenerwowania i swoje reakcje na nie. Ale jak widzicie, to była wyłącznie moja wina, mój brak zrozumienia tego, jak komunikują się szczury, i przez to jego zachowania się nie zmieniły.

[Nisia]

Jedna mała uwaga.
Jeśli szczurek nagle zrobił się agresywny (wobec wszystkich - szczurów i ludzi) i wszystko wskazywało, że to hormony i że jego należy wykastrowac, a mimo to kastracja nic nie dała, może to świadczyć o zmianach nowotworowych w mózgu, które uciskając spowodowały zaburzenia osobowości. Dotyczy to i samców, i samiczek. (Opinia lekarza)

[Viss]

No niestety. Dlatego należy dość szybko zrobić dobry rtg.

No niestety. Dlatego należy dość szybko zrobić dobry rtg.

[mataforgana]

podpisuję się pod słowami Nisi - jest to również opinia jednego z dobrych łódzkich weterynarzy.

sama przechodziłam taką sytuację - Ryjasty nagle stał się agresywny wobec wszystkiego i wszystkich, myślałam, że to hormony, został więc wykastrowany, ale to zupełnie nie pomogło.
z czasem jego agresja tylko się pogłębiała.

podpisuję się pod słowami Nisi - jest to również opinia jednego z dobrych łódzkich weterynarzy.

sama przechodziłam taką sytuację - Ryjasty nagle stał się agresywny wobec wszystkiego i wszystkich, myślałam, że to hormony, został więc wykastrowany, ale to zupełnie nie pomogło.
z czasem jego agresja tylko się pogłębiała.

[Nisia]

[Viss]

[Nisia]

Najlepiej by było tomografię.
Jałonicka mówiła przy Fatce, że nie warto stresować rtg szczurka z podejrzeniem guza mózgu. Zbyt małe prawdopodobieństwo, że coś wyjdzie.
Więc - albo tomografia, albo obserwacje i leczenie objawowe.

[Viss]

[Nisia]

Kto to wiadomo.
Ale nie wiadomo, czy dobrze zinterpretuje. No i cena.

[Layla]

Słuchajcie mam problem, i wynika z niego różnica zdań między mną a chłopem.

Opiszę pokrótce zachowanie Ludwika:
Jest to szczur, który wiele przeszedł w dzieciństwie. Doszedł do fajnego, dwuszczurzego stadka i wszystko było okej, poza niewielkimi konfliktami. Nie należy do prawdziwych agresorów, nigdy nie stroszy futerka, nie gryzie (poza podgryzaniem zupełnie normalnym i u reszty moich samców). Jednak Ludwik jest szczurkiem bardzo terytorialnym i zazdrosnym o człowieka. Do stadka doszedł malutki Omar. Sądziliśmy, że panowie szybciutko go "ustawią" jak to z dzieciakami się robi i będzie ok. Omar jest bardzo odważnym szczurem, który nie ma zamiaru poddać się chłopakom. Leninowi i Lutrowi to zwisa, bo to są b. spokojne, stateczne szczury. Tej odwagi Omara nie może znieść Ludwik, który często się z nim bije, zupełnie bezkrwawo. Krótko mówiąc nie przepada za malcem. Omar jest zaczepny po dziecięcemu, jutro kończy 2 miesiące i w głowie mu jedynie zabawa. Ludwik często się z nim kotłuje, Omar piszczy kosmicznie. Kiedy Omar jest na moich kolanach, Ludwik się bardzo denerwuje, jest zazdrosny. Muszę ze wstydem dodać, że troszkę nawaliłam z wychowaniem Ludwika, mało pokazując mu, co wolno, a czego nie. Podczas prób dominacji wyrywa się i denerwuje, ale tak reaguje też Lenin i Luter.

Czy zachowanie Ludwika kwalifikuje się do kastracji? Mój chłop uważa, że nie i że powinniśmy bardziej stanowczo postępować z Ludwikiem. Ja chętnie bym ciachnęła, ale tyż się boję. Sprawa i tak musi zostać odłożona na "po świętach", bo wyjeżdżamy i nie za bardzo bym chciała wyjeżdżać z ledwo zagojonym szczurem. Nie chcę jednak dopuścić do jakiejś agresji. Wiem, marudzę i pewnie przesadzam, ale chcę dobrze dla Ludwika oraz reszty stadka.

EDIT: Przypomniał mi chłop fakt, że Ludwika terytorialne zachowanie nasiliło się po modernizacji klatki (wywalaliśmy drewniane piętra, a nowe koszyczki i inne pieterka nie są jeszcze wszystkie zainstalowane). Może on po prostu ma za ciasno, tzn. nie ma miejsca, gdzie mógłby się odizolować od reszty? Wcześniej zawsze tak robił, że szedł sam spać, budził się już spokojny i wyluzowany. Może to dlatego, że nie ma gdzie uciec? Jutro dokupię druciki i jeszcze jeden koszyczek.

[falka]

Layla, najlepsze do odizolowania są rury. Ja mam trzy indywidualistki, często muszą od siebie odpoczywać, zwłaszcza ostatnio kiedy zaczęły się różne problemy zdrowotne w stadzie. Dodatkowo Witka lubi terroryzować i wyrywać futro, więc rury to dla reszty dobre kryjówki.

[Layla]

falka, mam rurę, tam chowa się Omar. Ludwik lubił zawsze wysoko będące pięterka, chwilowo ich nie ma, więc może z tego powodu mu odbija Spróbujemy go poobserwować, jak będzie miał więcej miejsc do ucieczki przed upierdliwym dzieciakiem.

[Ratata]

Viss, bardzo dziękuję za wklejenie artykułu, pomógł podjąć mi ostateczną decyzję co do Ronniego.
Zgadzam się co do guza mózgu jako przyczyny nagłej agresji - dzieje się tak także u innych zwierząt.

[Layla]

Spór załagodzony - Ludwikowi pomogło duże, dodatkowe pietro. Poza tym Omar się mu w końcu dał zdominować i jest bardzo dobrze. Czasem sądzę, że niektóre szczury nie lubią dzieciaków szczurzych, bo ani się z takim gnojkiem pokotłować ani nic. Omar jest już duzy i teraz został pełnoprawnie do stada przyjęty. Piszę informacyjnie, gdyby ktoś chciał wiedziec

[Layla]

Jestem bliska decyzji (jednak!) o pozbawieniu Ludwika pokaźnych rodowych klejnotów. TŻ drży, że Ludwik straci swoją dumną osobowość (jakby nie pamiętał, że Cyrus osobowości nie stracił ).

A więc pan Ludwik nie gryzie nikogo, stąd moje nieustające wahania. Nie gryzie ani ludzi, ani Omara. Jednak chodzi na wybiegu często nastroszony, a jakakolwiek zabawa z Omarem jest niemożliwa, bo każde spotkanie w pokoju = bójka. W klatce sypiają razem, iskają się, ale burza zawsze wisi w powietrzu. Obecne w pokoju samice, które Omar ma w poważaniu, stanowią ostatnio dla Ludwika źródło stresu. Wynoszę klatkę samic na wybiegach panów, ale Ludwik i tak nic innego nie robi poza wąchaniem ich śladów. Gwałci Omara bardzo często. Futerko ma bardzo tłuste i pomarańczowy łupież. Już myślałam, że mu mija, ale jednak nie Chciałabym, żeby chłopcy byli stadem, i ich kłótnie były mniej intensywne. Myślicie, że ciachać?

PS Proszę o argumenty, jakie przytoczę TŻ (chodzi tu o to, że TŻ boi się, że Ludwik nie będzie już tym dumnym facecikiem, jakiego uwielbia, ale ja mu mówię, że Ludwik ma ponad rok, więc chyba automatycznie nie stanie się Omarem nr 2 )



EDIT: Sama przeniosłam siebie do właściwego tematu